Υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που φοβάμαι... αυτούς που ούτε η αγάπη, ούτε οι δυσκολίες, αλλά ούτε κι η χαρά τους έμαθε κάτι... αυτούς που δεν αλλάζουν, φοβάμαι...
Γιατί συνήθως, αλλάζουν οι άνθρωποι από μεγάλους πόνους... αλλάζουν αυτοί που πονεσαν... γιατί ο πόνος, είναι δάσκαλος... σου μαθαίνει τι θα πει προδοσία... χάσιμο εμπιστοσύνης... εκεί μετράς τι είχες και τι έχασες...
Τυφώνας ο πόνος, που όλα τα ρημάζει... και γίνεται σκιά σου ο φόβος να μην σου ξανατύχει... και κλείνεσαι... κι υψώνεις φράχτες για να μην σ'αγγίξει πάλι... για να μην σε λαβώσει...
Είναι που πονάν οι λαβωματιές... και το τίμημα βαρύ... και φόρεσες αρματωσιές και πανοπλίες για να μην σ'αγγίξει τίποτα... κι ύστερα, στη μοναξιά σου, γίνεσ'αγρίμι...
Μόνο που την γιατρειά, μόνο στην αγάπη θα την εύρεις... σ'εκείνη την βαθιά την απέραντη... την υπερβολική αγάπη... την γεμάτη υπομονή...
Αυτή γιατρεύει τις πληγές και τον πόνο... αυτή θα σβήσει κι όλα σου τα σημάδια...
Γι αυτό σου λέω... φοβάμαι μόνο αυτούς που ο μεγάλος πόνος κι η αγάπη δεν τους έμαθαν τίποτα... αυτούς, π'ακόμα παίζουν με ψυχές...
Αυτούς που ο πόνος κι η αγάπη τους μερεύουν, δεν τους φοβάμαι...
Καληνύχτα
Καλλιόπη
κι οι μουσικές αλλάζουν... εδώ... και οι ταινίες...
