... Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα…
Κι ετούτης δω να της έρμης της Πατρίδας, στέρεψαν τα πυρώματα της καρδιάς των νεοελλήνων...
Απόθαναν κι οι ποιητές...
Γι αυτο και αργοπεθαίνει...
Καλλιόπη Σουφλή
Σὰν σήμερα…
Κωστῆς Παλαμᾶς (Πάτρα, 13 Ἰανουαρίου 1859 – Ἀθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943).
...Ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἐθνῶν δὲ μετριέται μὲ τὸ στρέμμα. Μὲ τῆς καρδιᾶς τὸ πύρωμα μετριέται καὶ τὸ αἷμα…
Ἡ ποίηση τοῦ Παλαμᾶ εἶναι ἕνας ὠκεανός, ὅπου συναντιοῦνται τὸ ἐπικὸ καὶ τὸ λυρικό, τὸ δραματικὸ καὶ τὸ φιλοσοφικό.
Δοκίμασε ὅλους τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ μέτρα, ὅλες τὶς ἐμπνεύσεις καὶ τραγούδησε τὸ αἰώνιο καὶ τὸ πρόσκαιρο, τὸ μεγάλο καὶ τὸ μικρό, τὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἀντικειμενικό.
Τρυφερὸς καὶ λεπτός, ζωγραφικὸς καὶ αἰσθηματικὸς στὰ λυρικά του ποιήματα, ξέρει, ὅμως, κυρίως νὰ γίνεται μεγαλόπνευστος καὶ προφητικὸς μὲ τὰ μεγάλα ποιητικά του συνθέματα.
Μέσα σ᾿ αὐτὰ περνάει ἡ δόξα καὶ ἡ τέφρα, ἡ αἴγλη καὶ τὰ ἐρείπια, ἡ μοίρα καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας, τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας ἀρχαίας – βυζαντινῆς – τουρκοκρατούμενης – ἐπαναστατημένης, ἐλευθερωμένης…
Ὀρφικὸς Ὕμνος. Κωστῆ Παλαμᾶ
Ἔξω ἀπὸ τοὺς δρόμους τῶν ἀστόχαστων,λειτουργὸς καὶ ψάλτης ὀρφικός,ἕναν ὕμνο ξαναφέρνωμιᾶς λατρείας πανάρχαιας πρὸς τὸ φῶς.
Ἔτρεξε ὡς τὰ τώρα ὁ λογισμός μου,καταχωνιασμένος ποταμὸςξάφνισμα στὸ βούισμα τῶν ἀνθρώπωντῆς κιθάρας μου ὁ ρυθμός.
Νύκτα ξεκινῶ, νύκτ᾿ ἀνεβαίνωτὴ δυσκολανέβατη κορφὴθέλω μόνος, θέλω πρῶτοςτ᾿ ἀπολλώνιο φῶς νὰ χαιρετίσω,ἐνῶ κάτου στοὺς ἀνθρώπουςθὰ εἶν᾿ ἀκόμα ὁ ὕπνος καὶ τὸ σκότος…
Χλόη
Πηγή