Τελικά, επέλεξες να μείνεις καθηλωμένος στο λιμάνι σου κι ας ταξείδευε η καρδιά σου σε θάλασσες ανοιχτές... σε μέρη που οι πεθυμιές σου γίνονταν καρδιοχτύπια...
Διάλεξες το μουράγιο ... το ίδιο αγκυροβόλι και τη σιγουριά του λιμανιού, αντί ν'ανοίξεις πανιά και να οργώσεις τις θάλασσες της ζωής...
Ίσως να 'ταν ο φόβος για τους αέρηδες του ταξειδιού... ίσως τα κεκτημένα που δεν ήθελες να ρισκάρεις... ίσως η αδυναμία να μετρήσεις τη δύναμη σου και ν'αντιπαλέψεις με τα στοιχειά της φύσης... ίσως οι ενδοιασμοί σου, ν'ανακαλύψεις το μεγαλείο της ζωής... ίσως και να 'τρεμες στη σκέψη να χάσεις τη βολή σου...
Κι όλο ανέβαλες τον απόπλου... κι όλο δεμένο στο μουράγιο το πλοίο σου, να το δέρνει η αλμύρα και με την ψυχή παγωμένη... νεκρή... και το σκαρί σου να σαπίζει στα μέσα του...
Σε προκαλώ... λύσε τις άγκυρες και ξεκίνα... χωρίς πυξίδα... μόνο τους πόθους και τις πεθυμιές της ψυχής να κοιτάς και να σχίζεις με το σκαρί σου τ'αλμυρά νερά...
Η ζωή, αξίζει μόνον όταν την ζεις... αληθινά...
Καληνύχτα
Καλλιόπη
και για πυξίδα, τη μουσική... κι όπου μας βγάλει...εδώ... εδώ.. εδώ... και οι ταινίες...
