Είν'αραχτός σε μια πολυθρόνα και σε κοιτά παιχνιδιάρικα... λίγο ειρωνικά... λίγο τσαχπινομπιρμπιλιάρικα, βρε παιδάκι μου...
Δεν μιλάει... μόνο σε κοιτάζει... παρακολουθεί κάθε σου κίνηση... σαν να διαβάζει την ψυχή σου, με το βλέμμα του...
Σου κάνει τα νεύρα τσατάλια.. σου 'ρχεται να τον αρχίσεις στα χαστούκια, αλλά σου χαμογελάει τόσο γλυκά, που... κατεβάζεις το χέρι...
Ανοίγεις την πόρτα και τον πετάς έξω, μα εκείνος γλυστρά κάτω από την χαραμάδα και στρογγυλοκάθεται και πάλι στην αγαπημένη σου πολυθρόνα... και σε κοιτάζει αμίλητος μ'εκείνο το βλέμμα το τσαχπίνικο...
Σκέφτεσαι πως θα κουραστεί και θα φύγει...
Άλλωστε, του το ξεκαθάρισες, πως δεν θες νταραβέρια μαζί του... πως έχεις παγώσει από άλλους παλιούς "επισκέπτες"... μα εκείνος σε κοιτάζει μ'εκείνο το ... παράξενο χαμόγελο και παραμένει αμίλητος ...
Μόνο καμιά φορά, αφήνει την πολυθρόνα σου, που την έκανε πολυθρόνα του και βάζει στο βινύλιο εκείνο το τραγούδι της Χαρούλας: «…κι ήρθε η φωτιά ήρθε η αγάπη σε μένα τότε θα δεις, τότε θα τη δεις δεν είναι ψέμα όπου και να σαι η αγάπη θα σε βρει».
Εδώ σε θέλω... τι θα κάνεις;
Θ'αφήσεις τον φόβο να κερδίσει, ή...
Καληνύχτα
Καλλιόπη
χωρίς φόβους... η μουσική.... εδώ...εδώ... εδώ...και οι ταινιες...
