Ο. ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ: "Σας φαίνεται στο 2ο Συνέδριο να επιτελέσαμε το βασικό ζητούμενο, καταλήγοντας σε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα άμεσης τακτικής δράσης;Εμένα πάντως μου φαίνεται πως κάναμε τελικά μια τρύπα στο νερό, ψηφίζοντας απλά ένα εξοργιστικά γενικόλογοκαι ύποπτα εκλογολάγνο, κείμενο “Περί στρατηγικής πολιτικών συμμαχιών του μετώπου”.
Διαβάζοντας ο αναγνώστης το παρακάτω κείμενο - κόλαφο για τα όσα διαδραματίζονται στα υψηλά κλιμάκια του ΕΠΑΜ, διαπιστώνει, πως... υπάρχουν υγιείς φωνές που έχουν το θάρρος να κατακεραυνώσουν την νοοτροπία του Δημήτρη Καζάκη και της στενής παρέας του, και να προτείνουν λύσεις στα αδιέξοδα που οδηγεί το κόμμα ο αρχηγός του.
Από τα attikanea ασκήσαμε κριτική τόσο στον Δ.Καζάκη, όσο και στον δεύτερο τη τάξη υπαρχηγό, τον Δημήτρη Κυπριώτη.
Κάποιοι έπεσαν να μας φάνε....
Είναι λυπηρό να δικαιωνόμαστε για τον ρόλο της ηγετικής ομάδας και του Καζάκη, του ΕΠΑΜ, σε μια εποχή που η αλλαζονοία του ενός και των ολίγων, θα έπρεπε να δώσει τη θέση του στο ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Λυπάμαι, που χωρίς μισόλογα και ψεύτικες σεμνοτυφίες, θα πω, πως:
Ο Καζάκης και οι συν αυτώ αυλή, καθημερινά θα διώχνουν τις υγιείς δυνάμεις από το κόμμα.
Λυπάμαι που χωρίς μισόλογα και ψεύτικες σεμνοτυφίες, θα πω, πως:
Κύριε Καζάκη, δεν είσαι ικανός για πολιτικός αρχηγός κόμματος.
Λυπάμαι που χωρίς μισόλογα και ψεύτικες σεμνοτυφίες, θα πω, πως:
Οι υγιείς δυνάμεις του ΕΠΑΜ, θα πρέπει να αντιδράσουν ομαδικά και συντεταγμένα, για να ανατρέψουν μια αρρωστημένη πολιτικά κατάσταση, πριν τους διαλύσει τελείως.
Η επιστολή που ακολουθεί, αποκαλύπτει την πλήρη αδυναμία σας να ηγείστε ενός κόμματος.
Πόπη Σουφλή
Εισήγηση προς όλους τους πυρήνες του Μετώπου (Ο. Γιακουμάκης - ΕΠΑΜ Ακρόπολης)
Εισαγωγή
Συναγωνιστές,
έχουν περάσει 25 μήνες από την ίδρυση του Ε.Πα.Μ. και 22 από την δική μου ένταξη στις γραμμές του. Από τον προηγούμενο Οκτώβριο (2012) είχα αρχίσει να διακρίνω πως αναπτύσσονται μέσα στο Μέτωπο χαρακτηριστικά κόμματος, με δομή στην πράξη πυραμιδική και προσωποπαγή χαρακτήρα...
Η ευθύνη γι' αυτό πέφτει σε όλους εμάς. Μηδενός εξαιρουμένου. Επαναπαυόμενοι στην αδιαμφισβήτητα γνήσια καλή θέληση του καθενός μας, δεν λάβαμε αρκετά υπ' όψιν πως, όσο κι αν είναι το πλέον, ίσως, συνειδητό τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας, εκείνο του οποίου το Ε.Πα.Μ. αποτελεί στατιστικό δείγμα, δεν παύει να φέρει τόσο τα θετικά, όσο και τ' αρνητικά χαρακτηριστικά της.
Αν είχαμε λάβει περισσότερο υπ' όψιν πως, στο παρόν στάδιο, η τάση για ανάπτυξη κομματικών χαρακτηριστικών στο Μέτωποείναι αντικειμενική, αυθόρμητη, συνεχήςκαι αναπόφευκτη, πιθανόν να επεμβαίναμε, κατά την εκάστοτε εμφάνισή τους, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, πιο έγκαιρα και αποτελεσματικά, ώστε να προστατεύουμε συνεχώς τον μετωπικό και αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα του Ε.Πα.Μ. από την εκφυλιστική αλλοίωση σε κομματικό.
Σήμερα, κρίνω πως η αλλοίωση αυτή έχει προχωρήσει σε βαθμό άκρως ανησυχητικό, αλλά και πως πιθανόν να παραμένει ακόμα αντιστρέψιμη. Με την εισήγηση αυτή θα αποπειραθώ να συμβάλλω, με πλήρη συναίσθηση πως οι δυνατότητές μου είναι απλά ανθρώπινες και όχι μεσσιανικές, στην αντιστροφή αυτής της αλλοίωσης:
· Πρώτοθα υπενθυμίσω το e-mail ανάκλησης της συμμετοχής του Μετώπου στην διαμαρτυρία κατά της επίσκεψης Σόϊμπλε και θα σχολιάσω εκτενώς ό,τι προέκυψε από αυτό. Θα ξεκινήσω από αυτά τα γεγονότα γιατί, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν και τις πλέον πρόσφατες και κραυγαλέες ενδείξεις της κομματικοποίησης του Μετώπου – τις πλέον κραυγαλέες ενδείξεις έως τώρα τουλάχιστον και ελπίζω να μην προλάβουν να υπάρξουν κι άλλες.
· Δεύτεροθα σχολιάσω σύντομα, προηγούμενα γεγονότα των οποίων είχα άμεση εμπειρία, που με οδήγησαν να αναγνωρίσω πως από Μέτωπο έχουμε καταλήξει σχεδόν κόμμα.
· Τρίτοθα αναφέρω επιγραμματικά, όσα γνωρίζω από τα αναπάντητα ερωτηματικά που έχουν αφήσει σε όλους μας, όσες μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον αμφισβητήσιμες, από τις πρακτικές των συναγωνιστών που επανδρώνουν έως τώρα (πολλοί για τρίτη συνεχή θητεία δυστυχώς) τα εκάστοτε συντονιστικά όργανα (Π.Γ. και Ο.Γ. που, δυστυχώς, παίρνουν όλο και πιό καθοδηγητικό χαρακτήρα).
· Τέταρτο, θα προτείνω ό,τι κρίνω πως χρειάζεται να κάνουμε άμεσα, από τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται δηλαδή, βάζοντας σε απόλυτα πρώτη προτεραιότητα τις άμεσες ανάγκες του ελληνικού Λαού, στις οποίες καλούμεθα να ανταποκριθούμε ως μέτωπο – στο μέτρο των δυνατοτήτων μας – άμεσα και αποτελεσματικά, ενώ ταυτόχρονα καλούμεθα να παγώσουμε την πορεία κομματικοποίησης του Μετώπου, τουλάχιστον προς το παρόν, μέχρι να μας επιτρέψουν οι αντικειμενικές συνθήκες να ασχοληθούμε σε βάθος με τα εσωτερικά μας.
1. Το e-mail ανάκλησης της συμμετοχής του Μετώπου στην διαμαρτυρία κατά της επίσκεψης Σόϊμπλε
Το επίμαχο e-mail είναι πλέον σε όλους γνωστό, καθώς και η σημασία που του απέδωσα και η δριμύα κριτική που άσκησα γι' αυτό στην Π.Γ και το Ο.Γ. Πριν προχωρήσω σε περαιτέρω σχολιασμό, θα διευκρινίσω με πιό σκεπτικό επέλεξα να δημοσιοποιήσω (στις 23/07/13) αυτή μου την κριτική από τον v-media (πρώην “Χωρις FM”), πριν καν φέρω το θέμα για συζήτηση στον πυρήνα μου. Αυτό θα είναι χρήσιμο να γίνει αμέσως, γιατί η εγκαλούμενη από εμένα Π.Γ. προσπάθησε αρχικά τραβήξει την προσοχή όλων μας από το ατόπημά της, πλασάροντας την δημοσιοποίηση από πλευράς μου του θέματος ως ενέργεια “αντικαταστατική”, που έκανα μάλιστα με την αρωγή του “εχθρού του Ε.Πα.Μ.”, του συναγωνιστή Μενελάου Αναγνώστου που “καταχράστηκε χρήματα από το Ε.Πα.Μ. και του απέσπασε τον “Χωρίς F.M.” για να τον μετατρέψει σε δική του επιχείριση”.
Όσον αφορά την κατηγορία κατά του συναγωνιστή Μενελάου Αναγνώστου, όσοι του την καταμαρτυρούν το κάνουν πάντα ανεπίσημα, με μισόλογα, ατεκμηρίωτα, με μορφή κουτσομπολιού. Μέχρι να την τεκμηριώσουντην κατηγορία με στοιχεία, σε δημόσιασυζήτηση - στην οποία έχουν χρέος να καλέσουν και τον συναγωνιστή Μενέλαο, άσχετο αν αυτός θα δεχτεί να συμμετάσχει ή οχι – εγώ αρνούμαι να την παίρνω στα σοβαρά, την θεωρώ κουτσομπολιό και συνεπώς, χαρακτηρίζω ανυπόστατη την “τεκμηρίωση”, πάνω σ' αυτό το κουτσομπολιό, του “απαράδεκτου” της δημοσιοποίησης της κριτικής μου μέσω του v-media.
Το αντικαταστατικό της ενέργειάς μου μένει ακόμα να τ' αποδείξουν. Θα τ' αποδείξουν μόνο αν βρουν κάποιο άρθρο του καταστατικού που ν' απαγορεύει ρητώς την δημοσιοποίηση αντιρρήσεων στην πρακτική των συντονιστικών οργάνων από πλευράς των μελών του Μετώπου. Θυμηθείτε άλλωστε τον σ. Καζάκη στη συζήτηση περί καταστατικού στο 1ο Συνέδριο: “Ό,τι δεν απαγορεύεται επιτρέπεται”. Ή μήπως θυμάμαι λάθος;
Όμως, επειδή εγώ προσπαθώ να αντιδιαστέλλω το πολιτικό κριτήριο στο πολιτικάντικο, πριν προχωρήσω στην δημοσιοποίηση, εξέτασα την ορθότητα μιας τέτοιας ενέργειας από δεοντολογικήπλευρά. Κατέληξα λοιπόν πως ακόμα και αν η δημόσια κριτική των συντονιστικών οργάνων απαγορευόταν ρητά από το καταστατικό (που είναι άλλωστε ένα πρακτικό εργαλείο εσωτερικής λειτουργίας και όχι κάποιο εξ αποκαλύψεως ιερό κείμενο) πάλι θα ήταν, στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεοντολογικά σωστό να την κάνω, γιατί το έκρινα απαραίτητο.
Εξηγούμαι:
Από τον Δεκέμβριο του 2012 έως τον Μάϊο του 2013, υπήρξαν άλλες περιπτώσεις που έφερα σοβαρότατα θέματα στον πυρήνα μου (δύο φορές), στον τομέα μου ή στην συνδικαλιστική επιτροπή, δεν θυμάμαι καλά εν προκειμένω, (μία φορά), απευθείας στην Π.Γ. (μία φορά) για να κοινοποιηθούν ως προτάσεις προς συζήτηση σε όλους τους πυρήνες και δεν κοινοποιήθηκαν. Ποιά θέματα ήταν αυτά θα το αναφέρω στο 2ο κεφάλαιο. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι πως η προτεραία εμπειρία μου μου υπαγόρευε πως αν προωθούσα και αυτό το – σοβαρώτερο όλων – θέμα προς συζήτηση δια της πεπατημένης, πάλι δεν θα ίδρωνε τ' αυτί κανενός και θα περνούσε στο ντούκου. Κρίνοντας λοιπόν πως ήταν πλέον αδήριτος ανάγκη να τραβήξω την προσοχή όλων ανεξαιρέτως των συναγωνιστών μελών του Ε.Πα.Μ. στο συγκεκριμένο ζήτημα, επέλεξα την δημοσιοποίησή του μέσω του v-media, σαν την μοναδική διέξοδο που είχα στην διάθεσή μου.
Και θα την χρησιμοποιήσω πάλι παρόμοια διέξοδο, όσες φορές θα κρίνω πως θα χρειαστεί. Στο κάτω – κάτω μέτωπο είμαστε, όχι κομμουνιστικό κόμμα με “δημοκρατικό” συγκεντρωτισμό, όπου οι αντιρρήσεις του κάθε μέλους διατυπώνονται αποκλειστικά στα κομματικά όργανα στα οποία συμμετέχει. Όχι πως διαφωνώ με τον συγκεντρωτισμό από θέση αρχής. Καθίσταται απαραίτητος σε συνθήκες μάχης ή σε λειτουργία οργάνωσης υπό καθεστώς βαθιάς παρανομίας. Ούτε κι όταν είναι αναγκαίος όμως δεν καθίσταται δημοκρατικός και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αναγκαίος. Ας μας λείπουν λοιπόν ξεπερασμένα πλέον ιδεολογικά κληροδοτήματα, έννοιες οξύμωρες και υποκριτικές όπως ο “δημοκρατικός συγκεντρωτισμός” που, ειρήσθω εν παρόδω, είναι το λειτουργικό μοντέλο της “διχτατορίας του προλεταριάτου”, η οποία, ακόμα κι αν ήταν μια “διχτατορία” όντως της πλειοψηφίας, δεν θα έπαυε να είναι μια δικτατορία.
Έχοντας λοιπόν ξεκαθαρίσει οριστικά, από πλευράς μου τουλάχιστον, πως κρίνω απόλυτα αναγκαία, ορθή και δεοντολογική, την δημοσιοποίηση της μομφής μου προς τα συντονιστικά όργανα, δηλώνω πως δεν θα μπω στον κόπο να ξανανοίξω κουβέντα γι' αυτό το θέμα με οποιονδήποτε και θα περάσω στις αντιδράσεις των ιδίων:
Η πρώτη αντίδρασηήταν το άρθρο του σ. Καζάκη “Από ποιους κινδυνεύει το Ε.ΠΑ.Μ”. Στο κείμενο δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στο επίμαχο θέμα. Ύστερα από μια γενικόλογη – και μάλλον κούφια θριαμβολόγα - τοποθέτηση πάνω στις ισχύουσες συνθήκες και την δράση του Μετώπου, πραγματοποιείται μια απόπειρα “ντρίμπλας”, μήπως και βρεθεί στη συνέχεια η Π.Γ. από εγκαλούμενος εγκαλών.
Ο σ. Καζάκης εκτοξεύει ένα πλούσιο υβρεολόγιο - λασπολόγιο εναντίον όσων συναγωνιστών “τολμήσαμε” να διαμαρτυρηθούμε ενεργά για την όλη υπόθεση, μια απίστευτη επίθεση επί του προσωπικού κατά του καθενός από εμάς, με τρόπο κακιασμένης γριάς κουτσομπόλας: Αναφέρεται δηλαδή σε εμάς έμμεσα και πετώντας μας αόριστες κατηγορίες υπό μορφή “σπόντας”, όπως “...άσπονδοι φίλοι του Ε.Πα.Μ. ...” που “... πυροδοτούν κάθε λογής καυγάδες, διχόνοιες και τριβές ...”, “... απόντες από κάθε δράση ...”, “... άνανδροι ...”.
Ενώ λοιπόν αποφεύγει επιμελώς να μας κατονομάσει και να μας απευθύνει συγκεκριμένες και τεκμηριωμένεςκατηγορίες, ταυτόχρονα μας φωτογραφίζει - με τον πλέον αρνητικό τρόπο - επαρκώς ώστε, όποιος διαβάσει το άρθρο καινα μην έχει αμφιβολία σε ποιους αναφέρεται καινα αποκομίσει αρνητικότατες εντυπώσεις εναντίον μας.
Έχω την αμυδρή υποψία πως ο σ. Καζάκης αποφεύγει να μας κατονομάσει στο άρθρο του ώστε αν κάποιος από εμάς - τους λασπωμένους - τον εγκαλέσει να τεκμηριώσει ό,τι του καταλογίζει, να μπορεί να τον αντιπαρέλθει απαντώντας κάπως έτσι: “Διάβασες πουθενά να αναφέρω τ' όνομά σου; Που ξέρεις ότι μιλάω για ΄σένα; Μήπως έχεις τη μύγα και μυγιάζεσαι;”.
Πείτε με φιλύποπτο άν θέλετε, όμως αυτή μου η υποψία ενισχύεται από το γεγονός πως λίγο μετά το βρισίδι, στο ίδιο άρθρο, ο σ. Καζάκης προβάλει – κατά τρόπο μάλλον κωμικό - αυτήν ακριβώς την δική τουσυμπεριφορά σ' εμάς“... παραχαράσσουν θέσεις και γεγονότα, όταν είναι τόσο θρασύδειλοι που δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν ενώπιος ενωπίω μέσα στις ανοιχτές διαδικασίες του Μετώπου όπου θα αντιμετωπίσουν αντίλογο, αλλά σκοπό τους είναι να κάνουν με κάθε τρόπο ζημιά ...”.
Εδώ, μια αναγκαία παρένθεση επί του προσωπικού:
Κρίνω πως πολλά επί του προσωπικού θέματα που έχει ανοίξει, εναντίον πολλών συναγωνιστών, στο άρθρο του ο σ. Καζάκης, όμως χρειάζεται, προς το παρόν, να μπουν σε δεύτερη προτεραιότητα, εν όψει των σοβαρότατων θεμάτων που αφορούν άμεσα τον Ελληνικό λαό και – συνεπώς - το Μέτωπο. Άλλωστε, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, το αστήρικτο των κατηγοριών του είναι τόσο προφανές που δεν απαιτείτε μια άμεση εμπεριστατωμένη απάντηση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως εν ευθέτω χρόνω, εγώ τουλάχιστον, δεν θα τον εγκαλέσω σε δημόσια συζήτηση να τεκμηριώσει τις κατηγορίες του μία – μία ή (αν δεν μπορεί να τις τεκμηριώσει) να τις ανακαλέσει. Ωστόσο, σε ένα σημείο του άρθρου του ίσως χρειάζεται να κάνω άμεσα μια ιδιαίτερη μνεία, γιατί απευθύνεται – με έμμεσο πάντα τρόπο – αποκλειστικά σ' εμένακαι αναφέρεται σ' ένα άγνωστο σε πολλούς συναγωνιστές γεγονός, παραχαράσσοντάςτο με ιδιαζόντως στρεψόδικο, ύπουλο και μικροπρεπήτρόπο, κατηγορώντας με, ιδιαζόντως άδικα, για ζητιάνο και σελέμη. Γράφει ο σ.Καζάκης: “... όποτε τους χρειάστηκε το κίνημα αυτοί είχαν πάντα πιο σοβαρές ασχολίες, ενώ αυτοί το θυμήθηκαν μόνο όταν ξέμειναν από λεφτά και το ΕΠΑΜ ήταν μια καλή διέξοδος για να τους γλυτώσει από τον δικαστικό κλητήρα. ...”.
Δεν θυμάμαι να ζήτησα ποτέ από το Μέτωπο να μου βρει τα 1000 ευρώ που όντως χρειάστηκα για να σώσω το ακίνητο που μου χρησιμεύει ως επαγγελματικός χώρος από τον δικαστικό κλητήρα. Τα βρήκα μόνος μου πουλώντας 25 ζωγραφικά έργα μου (είμαι επαγγελματίας ζωγράφος) με 85% έκπτωση επί των πραγματικών τους τιμών. Από τα 25 αυτά έργα, η τότε (Δεκέμβριος 2012) Π.Γ. του Μετώπου αγόρασε το ένα, προς 50 ευρώ προκειμένου να μ' ενισχύσει.
Τους ευχαριστώ που συνέβαλαν στη λύση του προβλήματός μου, επισημαίνω πάντως πως η συμβολή τους αυτή δεν υπερβαίνει στο ελάχιστο τις συμβολές των υπόλοιπων ανθρώπων που αγόρασαν τα υπόλοιπα 24 έργα μου. Πρόκειται για παλιούς μου φίλους και συμφοιτητές, για μαθητές μου, για γείτονές μου, για κάποιους (δύο για την ακρίβεια) συναγωνιστές του Ε.Πα.Μ.
Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι έμαθαν πως πουλώ κοψοχρονιά έργα μου για να σώσω το εργαστήριό μου από την τράπεζα μέσω του v-media, του πρώην “Χωρίς FM” δηλαδή, που ανταποκρίθηκε στην αίτησή μου να το διαφημίσει εντελώς ανυστερόβουλα, άμεσα, με γνήσιο πνεύμα συναγωνιστικής αλληλεγγύης, πράγμα που με κάνει, εμένα τον φιλύποπτο, να υποψιάζομαι πως ο σ. Καζάκης γίνεται ίσως λίγο υπερβολικός όταν κατηγορεί – πάντα ατεκμηρίωτα και μάλλον μουλωχτά - τους συναγωνιστές συντελεστές του v-media πως “καταχράστηκαν χρήματα του Ε.Πα.Μ. για να στήσουν μιάν επιχείρηση”.
Αντιδιαστείλλετε μάλιστα εδώ την στάση των “καταχραστών επιχειρηματιών” του v-media μ'εκείνη των συναγωνιστών(!;) της τότε “Εκπομπής Α.Ε.” που αγνόησαν παντελώς παρόμοια αίτησή μουπου τους απηύθυνα μέσω e-mail... Εγώ φυσικά δεν επέμεινα γιατί δεν επρόκειτο από πλευράς μου για απαίτηση, αλλά για έκκληση σε συναγωνιστική αλληλεγγύη, στην οποία δεν θεωρούσα τους σ.σ. της “Εκπομπής Α.Ε.” υποχρεωμένους να ανταποκριθούν και συνάμα δεν μπορούσα να ξέρω για ποιους λόγους δεν έκριναν σκόπιμο να ανταποκριθούν, εφόσον μάλιστα και οι ίδιοι δεν μπήκαν στον κόπο να μου τους εξηγήσουν με κάποιο απαντητικό e-mail, πιθανόν γιατί ήσαν πολύ απασχολημένοι εκείνες τις ημέρες και δεν ευκαιρούσαν.
Για να καταλήξω λοιπόν στο συγκεκριμένο θέμα:
- Είναι γεγονός πως η τότε Π.Γ. του Μετώπου συνέβαλε στα 1000 ευρώ που χρειαζόμουν για να γλυτώσω την επαγγελματική μου στέγη με ένα πενηντάρικο.
- Είναι γεγονός πως με το πενηντάρικο αυτό η τότε Π.Γ. αγόρασε έναν εξαπλάσιας αξίας πίνακά μου, δηλαδή επέλεξε να αγοράσει κάτι από εμένα, δεν μου έκανε κάποια ελεημοσύνη. Άλλωστε θα προτιμούσα να πεθάνω από την πείνα και άστεγος, παρά να ζητήσω ελεημοσύνη από τον οποιονδήποτε κερατά!
- Είναι γεγονός πως με την αγορά της αυτή η τότε Π.Γ. συνέβαλε στην προσπάθειά μου στο ίδιο ακριβώς μέτρο (5% περίπου) που συνέβαλλαν και οι υπόλοιποι αγοραστές, πράγμα για το οποίο την ευχαριστώ, όσο και τους υπόλοιπους αγοραστές.
- Είναι γεγονός πως οι συντελεστές της “Εκπομπής Α.Ε.” επέλεξαν να μην ανταποκριθούν στην έκκλησή μου να διαφημίσουν πως πουλούσα έργα μου στο 15% της τιμής τους προκειμένου να σώσω το εργαστήριό μου από την τράπεζα, όπως είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν και πως εγώ επέλεξα να μην τους ενοχλήσω περαιτέρω.
Για πείτε μου τώρα, γιατί το δικό μου το μυαλό δεν φτάνει ως εκεί, πως ακριβώς προκύπτει από τα παραπάνω γεγονόταότι“... όταν ξέμεινα από λεφτά ...” χρησιμοποίησα το Ε.Πα.Μ. σαν “... μια καλή διέξοδο για να με γλυτώσει από τον δικαστικό κλητήρα. ...”;
Συνεπώς, επειδή εάν υπάρχει κάποιος γύφτος σ' αυτήν εδώ την υπόθεση, σίγουρα δεν είμαι εγώ και εάν υπάρχει εν προκειμένω κάποιος που έχει αξιοπρέπεια, σίγουρα πρόκειται για μένα, στο διάστημα μεταξύ 15 και 30 Σεπτεμβρίου (γιατί τότε μπορώ και όχι νωρίτερα)θα δώσω στον ταμία του πυρήνα μου το πενηντάρικο να το επιστρέψει στην Π.Γ. και ας το διαθέσουν αυτοί όπως κρίνουν υπέρ του Μετώπου. Ο πίνακάς μου χάρισμα στο Μέτωπο (άλλωστε τον ζωγράφισα επίτηδες με επαναστατικό θέμα ώστε να ταιριάζει στα γραφεία μας της οδού Σφακτηρίας).
Μονάχα μην διανοηθεί κανείς πάνω σε ενδεχόμενο ξέσπασμα του ενδεχομένως κακού του χαρακτήρα να τον καταστρέψει τον πίνακα γιατί – σύμφωνα και με τον νόμο – άσχετο πόσες φορές και σε ποιους θα δωριστεί/πουληθεί/μεταπουληθεί ένα έργο τέχνης, η πνευματική ιδιοκτησία του παραμένει στον δημιουργό του ισόβια. Καταστροφή ή φθορά του έργου συνεπάγεται και καταστροφή ή φθορά της πνευματικής ιδιοκτησίας του δημιουργού και ο τελευταίος έχει κατόπιν τα νομικά ερείσματα να κόψει τον κώλο των υπευθύνων της καταστροφής/φθοράς.
Τέλος της παρένθεσης επί του προσωπικού.
Η δεύτερη αντίδρασησημειώθηκε στον πυρήνα μου (Ακρόπολη), την επόμενη μέρα της δημόσιας μομφής μου προς την Π.Γ. όπου πήγα, όπως είχα δημόσια δηλώσει, να απευθύνω την μομφή και μέσω του πυρήνα μου. Εκεί παρενέβησαν, μετά από έγκριση του πυρήνα, οι σ.σ. Κουμαρέλας της Π.Γ. και Κλαμπατσέας του Ο.Γ., όπου λίγο ως πολύ είπαν ο,τι διαβάσατε κατόπιν στο ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ που εστάλη στους πυρήνες και το οποίο θα σχολιάσω αμέσως μετά. Απ' ό,τι έγινε στον πυρήνα μου θα τονίσω τρία πράγματα:
1)Την απόπειρα του σ. Κουμαρέλα να χειραγωγήσει ολόκληρο τον πυρήνα μου, ώστε να ακυρώσουμε την ήδη ειλημμένη απόφασή μας,να απαιτήσουμε δηλαδή από την Π.Γ. μια έγγραφη απολογία που θα κοινοποιούσε σε όλους τους πυρήνες! Για την κατάφωρη αυτή παρέμβαση στα εσωτερικά του πυρήνα μας μάλιστα ο σ. Κουμαρέλας επιπλήχθηκε εντονότατα από την πλειοψηφία των παρισταμένων.
2)Την απόπειρα των σ.σ. Κουμαρέλα και Κλαμπατσέα να χαρακτηριστεί η ενέργειά μου να δημοσιοποιήσω το όλο θέμα μέσω του V-Media (πρώην “χωρίς FM”) μία μέρα πριν φέρω το θέμα στον πυρήνα μου, ως “αντικαταστατική” και “δόλια”. Το ξεκαθάισα αυτό στην αρχή.
3)Την επανάληψη από τον σ. Κουμαρέλα, της επί του προσωπικού επίθεσης εναντίον μου, όπως είχε γραφτεί στο προαναφερθέν άρθρο του σ. Καζάκη, με το ίδιο ακριβώς φραστικό και την ίδια λογική. Και εδώ ο σ. Κουμαρέλας επιπλήχθηκε εντονότατα από την πλειοψηφία των παρισταμένων.
Η τρίτη αντίδρασηείναι το ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΜ με το οποίο η Πολιτική Γραμματεία αποπειράται – κατά τη γνώμη μου – να προσβάλει την νοημοσύνη μας.
Αφού πρώτα γενικολογεί για την δράση του Μετώπου κυρίως σε σχέση με το θέμα της Ε.Ρ.Τ., καταδικάζει την ανάκληση την οποία αποδίδει σε “παραδρομή”, “λόγω κόπωσης”, “κάποιωνσυναγωνιστών”, τους οποίους όμως συγκαλύπτει αποφεύγοντας να τους κατονομάσει.
Κατόπιν η Π.Γ. περνάει στην “αντεπίθεση” γράφοντάς μας ουσιαστικά πως “ένα λαθάκι έγινε” (ούτε καν “κάναμεένα λάθος” απλά “έγινε μόνο του” λόγω “κόπωσης”) “θα μας κρεμάσετε τώρα γι' αυτό;!” Ζητάνε μάλιστα και τα ρέστα από τους συντονιστές των πυρήνων, ψέγοντάς τους επειδή προώθησαν στα μέλη των πυρήνων τους το ανυπόγραφοκείμενο, που η ίδια η Π.Γ. άφησε, από δική της αμέλεια, να σταλεί με την οδηγία να προωθηθεί στα μέλη.
Στη συνέχεια επαναλαμβάνει - με φραστικό αρκετά ηπιότερο απ' ότι στο προανφερθέν άρθρο του σ. Καζάκη είν' η αλήθεια - την επί του προσωπικού επίθεση σε όσους την αμφισβητήσαμε και κλείνει με μια γενικολογία στην οποία αξίζει να σταθούμε:
“... η βασική δουλειά μας είναι στις γειτονιές, τις συνοικίες, τα χωριά και τις πόλεις, μαζί και στους μαζικούς χώρους δουλειάς ‐ όπου αυτοί υπάρχουν. Οι κεντρικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις δεν ήταν ποτέ κάτι που το Ε.Πα.Μ. θεωρούσε απαραίτητη τη συμμετοχή του. Πάντα τις εξετάζαμε επί του συγκεκριμένου και ποτέ δεν θεωρούσαμε δεδομένη τη συμμετοχή μας ...”
Εξετάζοντας λοιπόν “επί του συγκεκριμένου” την συγκεκριμένη διαμαρτυρία κατά του Σόϊμπλε, τι λέτε, είναι απλά άλλη μια “κεντρική διαμαρτυρία” που την αντιπαρέρχεται κανείς ελαφρά τη καρδία;
Κινδυνεύοντας ίσως, όσο και προηγουμένως, να γίνω φιλύποπτος, εμένα τουλάχιστον αυτή η τελευταία ειδικά παρατήρηση των σ.σ. της Π.Γ. με κάνει να υποψιάζωμαι ενοχή, συνδυασμένη με απελπισμένη επιθυμία συγκάλυψης. Κάτι σαν “Έλα μωρέ, εντάξει, τα κάναμε θάλασσα, αλλά δεν τρέχει και τίποτα σπουδαίο!”
Λάβετε επίσης υπ' όψιν πως η ανακοίνωση ανάκλησης της συμμετοχής του ΕΠΑΜ εστάλη ξημερώματα της 18ης Ιουλίου. Εφ' όσον η Π.Γ. την θεωρεί, όπως μας διαβεβαιώνει, “απαράδεκτη” και “προϊόν παραδρομής”, γιατί δεν φρόντισε να την διαψεύσει, να την αποποιηθεί, να την αποδώσει σε παραδρομή τις τέσσερις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι να δημοσιοποιήσω το θέμα μέσω του v-media στις 23 Ιουλίου;!Φταίω εγώ τώρα που υποψιάζομαι πως ως τότε ήλπιζε να περάσει το όλο θέμα απαρατήρητο; Αν δηλαδή κανείς δεν επισήμαινε το απαράδεκτο της ανάκλησης θα το αποσιωπούσε η Π.Γ.; Ακόμα και αν το θεωρούσε, όπως λέει, “απαράδεκτο”; Που είναι η ακεραιότητα οποιουδήποτε θεωρεί κάτι απαράδεκτο, ωστόσο το αποσιωπά για οποιονδήποτε λόγο;
Διακρίνω λοιπόν στην Π.Γ. μια συμπεριφορά χαρακτηριστική μιας σταλινικού τύπου κομματικής νομενκλατούρας (= γραφειοκρατικής κλίκας):
1)Κάνουν ένα σοβαρό λάθος το οποίο στη συνέχεια αποσιωπούν ελπίζοντας να περάσει “στα ψιλά”.
2)Όποιους όμως τους πάρουν είδηση και τους ψέξουν δημόσια για το λάθος τους, επιχειρούν να τους χειραγωγήσουν, να τους φιμώσουν, να τους απομονώσουν από τους συναγωνιστές τους, με απονενοημένα “διοικητικά μέτρα” (εάν πετύχουν)και κυρίως με διασυρμό. Ας τονίσουμε εδώ πως υβρεολόγια και λασπολογία χρησιμοποιούν αποκλειστικά όσοι στερούνται πολιτικού λόγου. (Στο μόνο που υπολείπονται τελικά από μια σταλινική νομενκλατούρα είναι η επιβολή “κομματικών ποινών” όπως εγκλεισμός σε γκουλάγκ της Σιβηρίας, εγκλεισμός σε ψυχιατρείο, στημένη δίκη με μπόλικη “ανελέητη αυτοκριτική” - υπαγορευμένη φυσικά - ακολουθούμενη από εκτέλεση. Υπολείπονται δηλαδή μόνον των “κομματικών ποινών” που πήγαιναν πάντα πακέτο με τον διασυρμό, τότε, στην ΕΣΣΔ του “πατερούλη”... Υποψιάζομαι πάντως πως η Π.Γ. μας υπολείπεται σε “αυστηρότητα” των κλασσικών σταλινικών, απλά λόγω διαφοράς αντικειμενικών συνθηκών, ως προς το ήθος δεν υπολείπονται καθόλου.)
“Πάλι αυτή η καχυποψία σου” θα μου πείτε, όμως τελικά, καλλίτερα φιλύποπτος παρά ξανά κορόιδο οποιουδήποτε εραστή της εξουσίας. Αυτό βλέπετε μου δίδαξε “... μια ολόκληρη ζωή θητείας σε ότι πιο απεχθές γκρουπούσκουλο γέννησε η αποσύνθεση των χώρων της αριστεράς ...” όπως “εύστοχα” παρατηρεί και ο σ. Καζάκης)
3)Στη συνέχεια, από τη στιγμή που, θέλοντας και μη, αναγκάζονται να τοποθετηθούν δημόσια, αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη. (“Κακιά” η ανάκληση, όμως δεν την στείλαμε εμείς, αλλά “κάποιοι” συναγωνιστές επειδή “κουράστηκαν”).
3)Στη συνέχεια, από τη στιγμή που, θέλοντας και μη, αναγκάζονται να τοποθετηθούν δημόσια, αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη. (“Κακιά” η ανάκληση, όμως δεν την στείλαμε εμείς, αλλά “κάποιοι” συναγωνιστές επειδή “κουράστηκαν”).
4)Συγκαλύπτουν το λάθος. (Οι “κάποιοι συναγωνιστές” που έστειλαν την ανάκληση παραμένουν “κάποιοι” και φυσικά δεν λογοδοτούν πουθενά).
5)Ελαχιστοποιούν το λάθος. (Η διαμαρτυρία κατά του Σόϊμπλε δεν είναι παρά “άλλη μια κεντρική διαμαρτυρία”, με την οποία δεν άξιζε ούτως ή άλλως ν' ασχοληθούν ιδιαίτερα)
2. Άλλα, λιγότερο κραυγαλέα είν' η αλήθεια, ατοπήματα της (τωρινής και προηγούμενης) Π.Γ. των οποίων είχα άμεση εμπειρία
2.1 Η αντίσταση στα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων
Στα μέσα του Δεκεμβρίου του 2012, ήρθα σε επαφή με μια “Πρωτοβουλία πολιτών ενάντια στα Τέλη Κυκλοφορίας Αυτοκινήτων”. Οι εν λόγω συναγωνιστές είχαν επεξεργαστεί μια νομική “ντρίμπλα”, προκειμένου να υποχρεώνουν οι πολίτες το κράτος να εισπράττει ένα μόνο ευρώ για τέλη κυκλοφορίας αυτ/των και να μήν μπορεί εύκολα στη συνέχεια να δημιουργήσει πρόβλημα σε όσους είχαν συμμετάσχει σ' αυτή τη δράση.
Προς το τέλος του ίδιου μηνός, έστειλα στην Κεντρική Γραμματεία μία ενημέρωση, με την παράκληση να σταλεί σε όλους τους πυρήνες ώστε όσα μέλη μας το επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σ' αυτήν τη δράση. Διευκρίνιζα πως όσοι ήθελαν θα συμμετείχαν ως πολίτες όχι ως Ε.Πα.Μ.
Πήρα μια απάντηση από την Π.Γ. (υπέγραφε ο σ. Κυπριώτης) πως “το Ε.Πα.Μ. δεν στηρίζει παρόμοιες ενέργειες, γιατί δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη για τις συνέπειες που πιθανόν να υποστούν οι συμμετέχοντες, δίχως να μελετήσει διεξοδικά την νομική διάσταση του ζητήματος και πως, τέλος – τέλος δεν είμαστε ακτιβιστικό κόμμα”. (Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το δόγμα “δεν είμαστε ακτιβιστικό κόμμα” δόγμα το οποίο δεν θυμάμαι να βγήκε από κάποιο συνέδριο του Μετώπου, άρα ποιος το ξεφούρνισε και γιατί θα ΄πρεπε να το ασπαστούμε;)
Έγινε ωστόσο η δράση, συμμετείχαμε 60 πολίτες, σημειώσαμε απόλυτη επιτυχία, ως τώρα κανέναν μας δεν ενόχλησαν, εμένα μάλιστα μου έκανε έλεγχο για τέλη κυκλοφορίας τον περασμένο Μάϊο τροχονόμος, ο οποίος δέχτηκε τα επιχειρήματα που με είχε δασκαλέψει ο δικηγόρος της ομάδας να του πω και έφυγα δίχως κλήση. Μου έμεινε πάντως αυτό που άκουσα από μια συμπολίτισσα (που γνώριζε πως είμαι ΕΠαμίτης) την ημέρα που κάναμε τη δράση: “Ρέ παιδιά, που είναι το Ε.Πα.Μ., που είναι ο Καζάκης;”...
Στις 30 Δεκεμβρίου 2012, συνεδρίαζε η Π.Γ. Κι εγώ είχα πάει να τους παραδώσω το ζωγραφικό έργο που είχαν αγοράσει. Υπήρχε ακόμα χρόνος (η επόμενη μέρα) να επαναληφθεί η δράση κατάθεσης ενός ευρώ για τέλη κυκλοφορίας, και μια που ήμουν εκεί, τους επανέλαβα την έκκληση να ειδοποιήσουν τα μέλη.
Θυμάμαι πως ο σ. Κυπριώτης, με μάλλον ενοχλημένο ύφος, μου επανέλαβε το “δόγμα του μή ακτιβισμού” και την όλη επιχειρηματολογία του. (βλ. Τρείς παραγράφους προηγουμένως) Αντεπιχειρηματολόγησα πως παρόμοιες ενέργειες μπορούν να χαρακτηριστούν ως “οικονομικές δολιοφθορές” κατά του κατοχικού καθεστώτος. Όσο μικρής εμβέλειας και να είναι το αποτέλεσμά τους, δίνουν, αν μη τι άλλο, αυτοπεποίθηση στους πολίτες και μπορούν να τους συσπειρώσουν για κάτι δραστικότερο, ειδικά αν κάποιος αξιόπιστος φορέας αναλάβει να πρωτοστατήσει.
Εξήγησα πως δεν ετίθετο θέμα το Μέτωπο να πάρει κάποιες νομικές ευθύνες απέναντι στους συμμετέχοντες γιατί όποιος αποφασίσει να συμμετέχει σε μια δολιοφθορά κατά του κατοχικού καθεστώτος – έστω σε οικονομικό επίπεδο – έχει πάρει τις ευθύνες και τα ρίσκα του. Πως μπορούσαμε, τουλάχιστον, να ενημερώσουμε τα μέλη μας ώστε, όποιος ήθελε να συμμετέχει σαν μεμονωμένος πολίτης σ' αυτήν τη συλλογική ενέργεια. Η Π.Γ. “ήκουσεν, αλλ' ουδέποτε απήντησεν”...
2.2 Η Λαϊκή Στάση Πληρωμών
Αρχές του 2013, σε μια συζήτηση του τομέα μου ή της συνδικαλιστικής επιτροπής, δεν μπορώ να θυμηθώ, επιχειρηματολόγησα υπέρ της τακτικής της Στάσης Πληρωμών σε κράτος και τράπεζες, σαν πρώτη φάση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας. Εξήγησα πως, κατά τη γνώμη μου, μια παρόμοια τακτική προϋπέθετε να πρωτοστατεί το μέτωπο σε ενέργειες που το “δόγμα του μη ακτιβιστικού κόμματος” χαρακτήριζε “νομικίστικες”.
Εξέθεσα την άποψή μου πως στις τωρινές συνθήκες οικονομικού πολέμου και οικονομικής κατοχής, το αντάρτικο και οι δολιοφθορές από λαϊκής πλευράς χρειάζεται να είναι επίσης οικονομικής φύσης, χτυπώντας το σύστημα ακριβώς εκεί που πονάει. Τόνισα, για άλλη μια φορά πως, όπως και με το ένοπλο αντάρτικο και δολιοφθορές στην προηγούμενη γερμανική κατοχή, όσο μικρές κι αν θα ήταν στην αρχή οι επιτυχίες θα έδιναν αυτοπεποίθηση στους πολίτες και θα τους συσπείρωναν για κάτι μεγαλύτερο, εφόσον θα πρωτοστατούσε, θα οργάνωνε και θα συντόνιζε ένας αξιόπιστος πολιτικός φορέας.
Τα όσα είπα φάνηκαν, εκείνη την ώρα, να έχουν απήχηση στους παριστάμενους. Δεν κάναμε όμως και πολλά πράγματα σ' αυτό το θέμα σαν Ε.Πα.Μ. όπως όλοι ξέρουμε, με εξαίρεση την Κέρκυρα – απ' όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, πιθανόν και αλλού στην επαρχία που δεν το ξέρω εγώ. Και εδώ δεν πρέπει να ψεξουμε την Π.Γ. αλλά περισσότερο τον καθένα από εμάς. Η εντύπωση που είχα εγώ ήταν πως περιμέναμε όλοι την Π.Γ. να επεξεργαστεί την ιδέα της στάσης πληρωμών, να την εξειδικεύσει σε πρόγραμμα δράσης και να την “κατεβάσει” στους πυρήνες προς εφαρμογή.
Πρόκειται για μια λάθος νοοτροπία που έχουμε όλοι μας, ειδικά όσοι από εμάς έχουμε προηγούμενη εμπειρία από κομματική δράση, στην αριστερά ή στην δεξιά. Εξ' αιτίας της δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως το καθήκον της Π.Γ. σε όλες τις περιπτώσεις δενείναι να σκέφτεται για εμάς και να καθοδηγεί, αλλά να διακινεί τις πληροφορίες, τις ιδέες, τους προβληματισμούς από τον κάθε πυρήνα προς όλους τους πυρήνες και να βοηθά τους πυρήνες να συνεννοηθούν και συντονιστούνμεταξύ τους στη δράση. Εκεί ακριβώς διαφοροποιείται ένα μέτωπο με αμεσοδημοκρατική δομή από ένα κόμμα με πυραμιδική. Πριν αντικαταστήσουμε την νοοτροπία της ανάθεσης με εκείνη της ανάληψης πρωτοβουλίας στην κοινωνία, χρειάζεται να το κάνουμε στον δικό μας πολιτικό οργανισμό. Δεν είναι μόνο η Π.Γ. που έχει παρερμηνεύσει το ρόλο της από συντονιστικό σε καθοδηγητικό, αλλά και όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Έχουμε όλοι βολευτεί, συντονιστικά όργανα και “απλά” μέλη ομού, στους παραδοσιακούς ρόλους των “πάνω” και των “κάτω”. Έτσι, πρωτοβουλίαγια εξειδίκευση κι εφαρμογή μιας γενικής κατεύθυνσης για Στάση Πληρωμών δεν είδα να αναλαμβάνεται από τους πυρήνες, της Αττικής τουλάχιστον.
Φτάσαμε λοιπόν στον Μάρτιο του 2013 και η Π.Γ. κάλεσε τα μέλη να συμμετέχουμε, ως Ε.Πα.Μ., στη συνέλευση (στο κτήριο της Γ.Ε.Ν.Ο.Π. - Δ.Ε.Η.) ενός Συντονιστικού Οργανώσεων Πολιτών για να μεθοδεύσουμε όλοι μαζί μια Λαϊκή Στάση Πληρωμών. Εκεί, οι μασκαρεμένοι σε “ενεργούς ανεξάρτητους πολίτες που δεν ήθελαν καμία σχέση με κόμματα” Συριζαίοι, πρότειναν μια Προειδοποιητική Λαϊκή Στάση Πληρωμώνγια τον μήνα Απρίλιο ...
Παρενέβην, δηλώνοντας μέλος του Ε.πα.Μ. και εξέφρασα την αντίρρησή μου σε δύο σημεία:
I.“Προειδοποιεί” κανείς ένα καθεστώς με μια πολιτική δράση, μόνον όταν προτίθεται – αφού το προειδοποιήσειδείχνοντας τη δύναμή του μέσω της πολιτικής δράσης – να διαπραγματευτείστη συνέχεια μαζί του. Στην παρούσα φάση όμως οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με το καθεστώς της κατοχής είναι αυτοκτονία.
II.Λαϊκή Στάση Πληρωμών για τον μήνα Απρίλιοσημαίνει πως τον Μάϊο θα ξαναρχίσουμε να πληρώνουμε. Ποιο το νόημα τότε; Να ενθουσιάσουμε τους πολίτες και κατόπιν να τους απογοητεύσουμε;
Με δυό λόγια, οι κρυφο-Συριζαίοι μας ετοιμάζονταν να σκάσουν ένα δημαγωγικό πυροτέχνημα, όπου αφού θα χρησιμοποιούσαν τον αγώνα του κοσμάκη σαν μέσον πίεσης για να προειδοποιήσουντο κατοχικό καθεστώς, θα τον πούλαγαν στη συνέχεια ώστε να κάτσουν να διαπραγματευτούν μ' αυτό το καθεστώς, προνόμια για το κόμμα τους και ψίχουλα για τον κοσμάκη, ώστε και να σκάσει και να τους ψηφίσει.
Μιλώντας εκ μέρους του Μετώπου πήρα τη θέση πως για εμάς έχει νόημα η Στάση Πληρωμών μέχρι την πτώση του καθεστώτος, θέση που χειροκροτήθηκε και από τα παριστάμενα εκεί μέλη μας και από αρκετούς πολίτες που ήσαν όντως ακομμάτιστοι και ενεργοί.
Επί κεφαλής της πρωτοβουλίας μας στο συντονιστικό είχαν τεθεί οι σ.σ. Κυπριώτης και Παπαντωνίου της τότε Π.Γ. Όταν βγήκε τελικά η ανακοίνωση του συντονιστικού, την οποία υπέγραφε και το Ε.Πα.Μ., δεν είχε αλλάξει ούτε ένας τόνος από την αρχική κρυφο-Συριζαίικια τοποθέτηση: ΠροειδοποιητικήΛαϊκή Στάση Πληρωμών για τον μήνα Απρίλιο! Τοποθέσηση την οποία φερόμασταν να έχουμε υπογράψει και εμείς ως Ε.Πα.Μ.με την πρωτοβουλία των σ.σ. Κυπριώτη και Παπαντωνίου. Όταν ρώτησα, αν θυμάμαι καλά τον σ. Κυπριώτη, πως και υπογράψαμε κάτι με το οποίο ουσιαστικα είμασταν αντίθετοι, πήρα την απάντηση πως “αναγκαστήκαμε προκειμένου να μην διασπάσουμε την συλλογικότητα της δράσης” (;;;!!!).
Διερωτώμαι εγώ τώρα: Πως θα διασπούσαμε την συλλογικότητα της δράσης εάν δηλώναμε πως θα την πάμε μαζί με όποιον ήθελε για όλον τον Απρίλιο και πως απο εκεί και πέρα εμείς θα την συνεχίζαμε μέχρι την πτώση του κατοχικού καθεστώτος, καλώντας όποιον επιθυμούσε να συνεχίσει μαζί μας;
Θα προσθέσω εδώ πως αφού δεσμευτήκαμε όλοι στα λόγια για την λεγόμενη προειδοποιητικήΛαϊκή Στάση Πληρωμών για τον μήνα Απρίλιο κανείς δεν έκανε τίποτα το ουσιαστικό, έστω για τον μήνα Απρίλιο, ούτε οι κρυφο-Συριζαίοι (όμως απ' αυτούς δεν περίμενα να κάνουν τίποτα ούτως ή άλλως) αλλά ούτε κι εμείς. Η Στάση Πληρωμών έγινε και γίνεται αυθόρμητα και απ' ανάγκη, γιατί ο κοσμάκης δεν έχει ούτως ή άλλως να πληρώσει, όμως εμείς δεν παρενέβημεν ποτέ ως μέτωπο για να συμβάλουμε, ώστε αυτή η αυθόρμητη λαϊκή αντίσταση να μετεξελιχθεί σε συνειδητή και εστιασμένη στην ανατροπή του καθεστώτος.
Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα μιας τέτοιας παρέμβασης από πλευράς μας, πρότεινα γραπτώς, στις αρχές Απριλίου, μέσω του πυρήνα μου, σαν πρώτο βήμα, την συγγραφή ενός “Εγχειριδίου Οικονομικού Ανταρτοπολέμου” όπου θα συνοψίζαμε για τους πολίτες όλα τα νομικά τεχνάσματα που κατά καιρούς έχουν επεξεργαστεί και προτείνει διάφορες πρωτοβουλίες πολιτών, προκειμένου οι πολίτες και να σαμποτάρουμε τον εισπρακτικό μηχανισμό κράτους και τραπεζών, βάζοντάς του νομικές σφήνες και να πάρουμε κάποια, πρόσκαιρη έστω, οικονομική ανάσα μέχρι να κλιμακώσουμε τον αγώνα για την ανατροπή. Το φυλλάδιο θα το μοιράζαμε, προπαγανδίζαμε και συζητούσαμε ευρέως, ώστε να προσελκύσουμε τους πολίτες σε μια ουσιαστική, συνειδητή και οργανωμένη Λαϊκή Στάση Πληρωμών. Όπως με πληροφόρησαν από τον πυρήνα μου, η πρότασή μου “ανέβηκε” (πάντα ο διαχωρισμός σε “πάνω” και “κάτω”) ως την Π.Γ. και κόλλησε εκεί... Δεν “κατέβηκε” στους πυρήνες... Για λόγους απροσδιόριστους... Υποψιάζομαι πως προσέκρουσε στο δόγμα του “μη ακτιβιστικού κόμματος”, και ας άκουσα τον σ. Κυπριώτη – τον οποίο, εγώ τουλάχιστον, πρωτάκουσα να το διατυπώνει – να το αποποιείται στο 2ο Συνέδριο.
Ξανατονίζω πως τις ευθύνες για την αποτυχία μας να διακρίνουμε την σπουδαιότητα της Λαϊκής Στάσης Πληρωμών τις καταλογίζω τόσο στα μέλη, που βολευτήκαμε στον ρόλο του “απο κάτω”, όσο και στα συντονιστικά (ουσιαστικά καθοδηγητικά) όργανα, που βολεύτηκαν στον ρόλο του “από πάνω”.
Κλείνω το δεύτερο κεφάλαιο υπενθυμίζοντας πως, ακριβώς στις περιπτώσεις που περιέγραψα σ' αυτό, είδα τον όποιο προβληματισμό είχα κάθε φορά να φέρω προς συζήτηση μέσα στο Μέτωπο, να σκαλώνει - για να χρησιμοποιήσω εδώ ένα κλισέ, που όμως περιγράφει με ακρίβεια την πραγματικότητα - “στα γρανάζια της γραφειοκρατίας”. Ήταν αυτή μου η εμπειρία που με έπεισε για την αναγκαιότητα να εκθέσω αυτόν τον προβληματισμό δημόσια, ώστε να βεβαιωθώ πως θα φτάσει στους παραλήπτες, εσάς δηλαδή τους συναγωνιστές μέλη του Ε.Πα.Μ.
3. Περαιτέρω ερωτηματικά για την όλη συμπεριφορά των “από πάνω”, συχνά δε και των “από κάτω”
Τα ερωτηματικά που επιγραμματικά θα υπενθυμίσω εδώ τα έχουμε όλοι θέσει δίχως να πάρουμε ποτέ μια σαφή και τεκμηριωμένη απάντηση από τα εκάστοτε συντονιστικά (κατ' ουσίαν καθοδηγητικά) όργανα. Και δεν θα συμπεριλάβω εδώ πολιτικά λάθη – όπως η περίπτωση Παπαθεμελή - για τα οποία τα καθοδηγητικά όργανα έκαναν μια, έστω όψιμη και χλιαρή, αυτοκριτική, γιατί το ζητούμενο, για εμένα τουλάχιστον, δεν είναι να πάρουμε κανενός το κεφάλι, αλλά να δούμε που σφάλουμε ώστε να κάνουμε πιο αποτελεσματικά τη δουλειά μας.
Ούτε θα αποπειραθώ εδώ να αναλύσω σε βάθος και να προσφέρω οριστικές απαντήσεις. Απλά ανοίγω θέματα που σκιαγραφούν μια γενικότερη εικόνα των κακώς κειμένων του Μετώπου, προκειμένου να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε, να συζητούμε και να αντιδρούμε εποικοδομητικά σ' αυτά όλοι μαζί, παράλληλα με την ανταπόκρισή μας στο άμεσο και πρωτεύον καθήκον μαςπου σήμερα είναι, κατά τη γνώμη μου, η άμεση επεξεργασία και εφαρμογή μιας συγκεκριμένης τακτικής κλιμάκωσης προς την Γενική Πολιτική Απεργία. Σ' αυτό το άμεσο καθήκον μας θα αναφερθώ στο επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο.
Ας διερωτηθούμε λοιπόν, ή μάλλον, ας μην πάψουμε να διερωτώμεθα μέχρι να βρούμε ικανοποιητικές απαντήσεις:
3.1 Οι αναπόφευκτες αντιδικίες στα πλαίσια λειτουργίας του Μετώπου και η ανάγκη για ουσιαστική λειτουργία του Ελεγκτικού Συμβουλίου
- Τι ακριβώς έγινε με τον “Χωρίς FM”; Πώς ο συναγωνιστής Μενέλαος Αναγνώστου “μεταλάχθηκε” από “όσιος Μενέλαος” που έστησε και λειτούργησε ολομόναχος τον σταθμό του Ε.Πα.Μ. σε “γενίτσαρο”, “οικονομικό καταχραστή”, “λωποδύτη” που “απέσπασε τον σταθμό από το Ε.Πα.Μ. για να τον μετατρέψει σε ατομική επιχείριση”; Πως τεκμηριώνονται αυτές οι κατηγορίες και αν τεκμηριώνονται γιατί δεν μας παρατίθενται, στα μέλη του Μετώπου, όλ' αυτά τα τεκμήρια, ώστε να μορφώσουμε δική μας άποψη;
- Ποια ήταν η αντιδικία μεταξύ του συναγωνιστή Κοπανάκη (στα Χανιά) και των καθοδηγητικών οργάνων; Γιατί ακούγονται εντελώς αντιφατικά πράγματα από τις δυο πλευρές; Τι γίνεται με τους πυρήνες των Χανιών, του Καστελιού, των Σφακιών, του Σελίνου;
- Ποια ήταν, στα πλαίσια της Επιτροπής Περιφρούρησης, η αντιδικία μεταξύ των συναγωνιστών Αγγελόπουλου και Φιλίππου από την μια πλευρά και του συναγωνιστή Παπαντωνίου της Π.Γ. από την άλλη; Τελικά, οι συναγωνιστές Αγγελόπουλος και Φιλίππου αποχώρησαν ή εξώσθηκαν από την επιτροπή Περιφρούρησης;
- Γιατί το Μέτωπο τα τσούγκρισε με το “Θαλείν”; Γιατί, στα πλαίσια αυτής της υπόθεσης, χαρακτηρίστηκαν συναγωνιστές όπως ο Γιάννης φιλίππου “αληταράδες”; (Έτσι ακούσαμε από τον σ. Καζάκη στο 2ο Συνέδριο). Γιατί μέσα στο 2ο Συνέδριο είδαμε την συναγωνίστριά μας, που τυχαίνει να είναι σύζυγος του ιδρυτή του “Θαλείν”, να φτάνει στο σημείο να διαμαρτύρεται, με κοσμιότατο, τονίζω, τρόπο, για διασυρμό του συζύγου της μέσα στο Μέτωπο;
- Τι ακριβώς έγινε με την ΕΜΙΑΛ; Γιατί τόσοι συναγωνιστές μέλη της εμφανίζονται τόσο δυσαρεστημένοι με τον υπεύθυνό της συναγωνιστή; Αποδόθηκαν ευθύνες και σε ποιους;
Οι πέντε προηγούμενες περιπτώσεις υπάγονται στην απόλυτη αρμοδιότητα του Ελεγκτικού Συμβουλίου. Αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξής του. Να επιλύειμε πλήρη διαφάνεια, αμεροληψίακαι δικαιοσύνητις όποιες διαφωνίες αναπόφευκτα προκύπτουν μέσα στους κόλπους του Μετώπου.
Γιατί το Ελεγκτικό Συμβούλιο δεν έχει λειτουργήσει ποτέ; Σαν να μην έφτανε αυτό, με ποιο σκεπτικό, στις ως άνω περιπτώσεις, το Ελεγκτικό Συμβούλιο υποκαταστάθηκε ουσιαστικά από την Π.Γ. και το Ο.Γ. τη στιγμή μάλιστα που είτε μέλη τους, είτε ως όργανα στο σύνολό τους, εμπλέκονταν στις αντιδικίες; Δεν είναι προφανές πως έτσι, τα μέλη των καθοδηγητικών (δυστυχώς) οργάνων μπορούν εύκολα να θέσουν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο;
Γιατί το Ελεγκτικό Συμβούλιο δεν έχει λειτουργήσει ποτέ; Σαν να μην έφτανε αυτό, με ποιο σκεπτικό, στις ως άνω περιπτώσεις, το Ελεγκτικό Συμβούλιο υποκαταστάθηκε ουσιαστικά από την Π.Γ. και το Ο.Γ. τη στιγμή μάλιστα που είτε μέλη τους, είτε ως όργανα στο σύνολό τους, εμπλέκονταν στις αντιδικίες; Δεν είναι προφανές πως έτσι, τα μέλη των καθοδηγητικών (δυστυχώς) οργάνων μπορούν εύκολα να θέσουν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο;
Αναλογισθείτε εδώ συναγωνιστές πως ένας πολιτικός οργανισμός αποτελεί έμβρυο της κοινωνίας που επιζητεί να χτίσει. Μια ανάλογη, μ' εκείνη που μόλις περιέγραψα, κατάσταση σε επίπεδο κοινωνίας θα ήταν, μια νομοθετική - δικαστική εξουσία σε αδράνεια, που θα υπεκαθίστατο από την διοικητική και την εκτελεστική εξουσία, σε κάθε περίπτωση αντιδικίας αυτών των τελευταίων με τους πολίτες, έτσι που, αυτές οι τελευταίες, να μπορούν να αποποιηθούν των όποιων ευθυνών τους. Σας θυμίζει τίποτα αυτή η εικόνα; Αν αυτή είναι η κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε, μπορούμε και να πάμε στα σπίτια μας, γιατί ήδη μας πρόλαβαν και την έχτισαν άλλοι.
3.2 Ειδικά για το 2ο Συνέδριο
Στο 2ο Συνέδριο πολλοί σύνεδροι έθεσαν θέμα ολικής ουσιαστικά αλλαγής του καταστατικού, με την πρόθεση να σταματήσουν έτσι την διαδικασία κομματικοποίησης του Μετώπου και τον αντικειμενικό διαχωρισμό των μελών του σε “από πάνω” και ”από κάτω”.
Εάν όμως στο 2ο Συνέδριο αποφασίζαμε να επανασυντάξουμε ουσιαστικά το καταστατικό, δεν θα μας έμενε χρόνος για τίποτε άλλο. Με το ως άνω σκεπτικό ο σ. Καζάκης πρότεινε να αναβάλουμε την συζήτηση του καταστατικού. Υπερψήφισα την πρότασή του γιατί την έκρινα - και ακόμα την κρίνω – ορθή επί της αρχής. Εξηγούμαι:
Φυσικά και το καταστατικό μας επιδέχεται πολλών βελτιώσεων όμως, με τις όποιες ελλείψεις του, αρκεί, προς το παρόν, ως πυξίδα για την ομαλή λειτουργία του Μετώπου, υπό την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία τουλάχιστον των μελών μας θα συμμετέχουν σ' αυτή τη λειτουργία ενεργά, με κριτικό πνεύμα και πρωτοβουλία, όχι ως οπαδοί και κομματόσκυλα.
Όταν επιπλέον η άμεση προτεραιότητα του 2ου Συνεδρίου ήταν η διαμόρφωση ενός προγράμματος άμεσης τακτικής δράσης του Μετώπου, το ν' αναλώσουμε όσο χρόνο είχαμε στην επανασύνταξη ουσιαστικά του καταστατικού θα αποτελούσε ασυγχώρητο χάσιμο χρόνου. Πολύ δε περισσότερο εφ' όσον, ακόμα και το πλέον σοφά και σχολαστικά συντεταγμένο καταστατικό ενός δημοκρατικού πολιτικού οργανισμού – ή σύνταγμα μιας δημοκρατίας αντίστοιχα – μπορεί να καταστρατηγηθείαπ' όσους επιζητούν να βρεθούν “από πάνω” από το σύνολο, από τη στιγμή που στο σύνολο υπερτερεί η τάση να βολευτεί στην θέση του “από κάτω”, αναθέτοντάς το βαρύ έργο της διαμόρφωσης της τύχης του στους “από πάνω”.
Θα μπορούσαμε βέβαια, δίχως να χρειαστούμε πολύ χρόνο, να αλλάξουμε το καταστατικό σε ένα μόνο, αλλά ζωτικό σημείο: Να απαγορεύει σαφώς την επανεκλογή οποιουδήποτε σε οποιοδήποτε συντονιστικό όργανο για δεύτερη συνεχή φορά. (Όπως είναι τώρα απαγορεύει την επανεκλογή για τρίτη συνεχή φορά) Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στον περιορισμό της τάσης για την παγίωση προσώπων και κλικών σε “καρέκλες”. Πρότεινα να συζητήσουμε και να ψηφίσουμε γι αυτήν την μία αλλαγή, όμως ο σ. Καζάκης διαφώνησε με το σκεπτικό “είτε θα συζητήσουμε και ψηφίσουμε για όλες τις προτεινόμενες αλλαγές, είτε για καμία”. Σε αντιστάθμισμα, επειδή – όπως είπε – συμφωνούσε επί της αρχής με το σκεπτικό μου, δήλωσε πως ο ίδιος “αποσύρει την υποψηφιότητά του για το νέο ΕΣΣ, δεδομένου πως είχε ήδη υπηρετήσει στο προηγούμενο”, και κάλεσε κι “όσους άλλους συναγωνιστές ήσαν υποψήφιοι για το νέο ΕΣΣ ενώ υπήρξαν μέλη του προηγούμενου να κάνουν το ίδιο”.
Μπροστά σ' αυτό το ήθος που φάνηκε να δείχνει εκείνη τη στιγμήο σ. Καζάκης, έκρινα πως δεν χρειαζόταν να επιμείνω επί της αλλαγής του καταστατικού που είχα προτείνει, πράγμα που, όπως φάνηκε την επόμενη μέρα, ήταν λάθος μου και για το οποίο παίρνω την ευθύνη γιατί θα έπρεπε να το είχα κάνει. Θέτω λοιπόν, σε σχέση με το 2ο Συνέδριο τα εξής ερωτήματα:
· Γιατίστο 2ο Συνέδριο (όπως και στο 1ο άλλωστε) οι απολογισμοί τωνεκάστοτε συντονιστικών(κατ' ουσίαν καθοδηγητικών) οργάνων απέφευγαν ουσιαστικά να εντοπίσουν τα λάθη τους;
Εδώ ξεκαθαρίζω πως διαφωνώ με την ενοχική, σαδο-μαζοχιστική νοοτροπία της “ανελέητηςκριτικής και αυτοκριτικής”. Όπως είπα και πριν, το ζητούμενο δεν είναι ούτε να μαστιγώσουμε, ούτε να αυτομαστιγωθούμε, ούτε να πάρουμε κεφάλια, ούτε να βγάλουμε κάποιον άχρηστο και κάποιον άλλο “θεό”, ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί και μόνο οι πεθαμένοι, ο πάπας και ο Τσακ Νόρις δεν κάνουν λάθη. Όπως έγραψα και λίγο πιό πάνω, το ζητούμενο είναι να εντοπίζουμε και να διορθώνουμε έγκαιρα τα λάθη μας, ώστε να έχουν αποτέλεσμα οι προσπάθειές μας. Τις “ανελέητες κριτικές και αυτοκριτικές” τις αφήνω στους φανατικούς κάθε θρησκευτικού ή ιδεολογικού δόγματος που χρησιμεύει στους εξουσιολάγνους, για να δεσμεύουν τις ψυχές των ανθρώπων μέσα από την ενοχή και το φόβο.
Εδώ ξεκαθαρίζω πως διαφωνώ με την ενοχική, σαδο-μαζοχιστική νοοτροπία της “ανελέητηςκριτικής και αυτοκριτικής”. Όπως είπα και πριν, το ζητούμενο δεν είναι ούτε να μαστιγώσουμε, ούτε να αυτομαστιγωθούμε, ούτε να πάρουμε κεφάλια, ούτε να βγάλουμε κάποιον άχρηστο και κάποιον άλλο “θεό”, ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί και μόνο οι πεθαμένοι, ο πάπας και ο Τσακ Νόρις δεν κάνουν λάθη. Όπως έγραψα και λίγο πιό πάνω, το ζητούμενο είναι να εντοπίζουμε και να διορθώνουμε έγκαιρα τα λάθη μας, ώστε να έχουν αποτέλεσμα οι προσπάθειές μας. Τις “ανελέητες κριτικές και αυτοκριτικές” τις αφήνω στους φανατικούς κάθε θρησκευτικού ή ιδεολογικού δόγματος που χρησιμεύει στους εξουσιολάγνους, για να δεσμεύουν τις ψυχές των ανθρώπων μέσα από την ενοχή και το φόβο.
· Με ποιό σκεπτικό ο σ. Καζάκης επανέφερε την υποψηφιότητά του για το νέο ΕΣΣ; Η αιτιολογία του πως “συμμορφώθηκε με την εντολή του πυρήνα του” εμένα δεν με πείθει καθόλου. Αν το οποιοδήποτε μέλος ενός πολιτικού οργανισμού νοιώθει να δεσμεύεται από τις εντολές του πυρήνα του ακόμα και στο Συνέδριο, δηλαδή στο ανώτερο του πυρήνα, στο ανώτατο όλων των οργάνων, όργανο, τότε δεν έχει κανένα δημόσιο χώρο για να εκφραστεί και να πράξει κατά συνείδηση. Για τι σόϊ δήμο πρόκειται, του οποίου τα μέλη καλούνται να φιμώνουν την ατομική τους γνώμη, προς χάριν κάποιας συλλογικής, σε κάθε περίπτωση, ακόμα και στην συνεδρίαση της εκκλησίας του; Σε ποιούς δήμους η ελευθερη ατομική βούληση αναιρείται ολοσχερώς; Στις μυρμηγκοφωλιές, στις κυψέλες μελισσών, στα ολοκληρωτικά καθεστώταεν γένει, ποτέ πάντως σε δήμους ελευθέρων ανθρώπων, στις εκκλησίες των οποίων συνέρχονται ιδία και ελευθέρα βουλήσει, προκειμένου να συσκεφθούν και να συναποφασίσουν για τα κοινά. Πωςόμως θα συσκεφθουν και θα συναποφασίσουν, αν ο καθέναςατομικά δεν σκέφτεται και δεναποφασίζει ελεύθερα;
Αναλογισθείτε πως ο σ. Καζάκης είχε δηλώσει την προηγούμενη ημέρα πως συμφωνούσε “επί της αρχής με το σκεπτικό να μην διαιωνίζονται τα ίδια άτομα στα συντονιστικά όργανα” και είχε μάλιστα επισημάνει πως για πολλούς από αυτόύς που θα επανεκλέγονταν στο ΕΣΣ, “θα ήταν η η τρίτη θητεία επί της ουσίας, έστω και αν με το γράμμα του καταστατικού θα ήταν η δεύτερη,γιατί είχαν θητεύσει και στα συντονιστικά που ανέδειξε η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη του Ε.Πα.Μ. πριν το 1ο Συνέδριο”... Πως εξηγείτε μια τέτοια υπαναχώρηση;
Σημειώστε επίσης εδώ πως, όλοι όσοι ήσαν υποψήφιοι για το νέο ΕΣΣ, που είχαν θητεύσει στο προηγούμενο και είχαν ανταποκριθεί την προηγούμενη μέρα στην “έκκληση” του σ. Καζάκη να αποσύρουν την υποψήφιότητά τους (υπήρξαν και άλλοι λιγότερο, ίσως, ευαίσθητοι που δεν την απέσυραν ποτέ) έσπευσαν να την επαναφέρουν την επόμενη μέρα μαζί του. Όλοι εκτός από τους συναγωνιστές Αποσκίτη και Νασσοπούλου, που επέμειναν στην απόσυρση της υποψηφιότητάς τους, γιατί φαίνεται πως δεν υποκρίνοντανόταν συμφώνησαν με την αρχή “να μην διαιωνίζονται τα ίδια άτομα στα συντονιστικά όργανα”. Στην ακεραιότητά τους αυτή ο σ. Καζάκης ανταποκρίθηκε συμπεριλαμβάνοντάς τους στους στόχους των λασπο-μύδρων που εξαπέλυσε στο άρθρο του “Από ποιους κινδυνεύει το Ε.Πα.Μ.”, στο οποίο αναφέρθηκα εκτενέστατα στο 1ο κεφάλαιο.
- Σας φαίνεται στο 2ο Συνέδριο να επιτελέσαμε το βασικό ζητούμενο, καταλήγοντας σε κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα άμεσης τακτικής δράσης;Εμένα πάντως μου φαίνεται πως κάναμε τελικά μια τρύπα στο νερό, ψηφίζοντας απλά ένα εξοργιστικά γενικόλογοκαι ύποπτα εκλογολάγνο, κείμενο “Περί στρατηγικής πολιτικών συμμαχιών του μετώπου”.
Ενώ όλοι φαινόμασταν (στα λόγια τουλάχιστον) να έχουμε αντιληφθεί την άμεση ανάγκη εκπόνησης ενός προγράμματος δράσης για την αντιμετώπιση της φορο-επιδρομής (με Λαϊκή Στάση Πληρωμών) και των επερχόμενων πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (με οργάνωση της Λαϊκής αλληλεγγύης και αντίστασης στης γειτονιές και στα χωριά) περιοριστήκαμε μετά να ψηφίσουμε ένα κατ΄ ουσίαν άχρηστο κείμενο.
Ένα κείμενο που δίνει την εντύπωση πως συντάχθηκε επίτηδες έτσι που να μην μπορεί να καταψηφιστεί, αλλά και να μην αποτελεί τίποτα το ουσιαστικό, γιατί δίχως να είναι επ' ουδενί ένα πρόγραμμα τακτικής δράσης, μπορεί να σταθεί σαν συμπληρωματικό – όχι πάντως απαραίτητο - αξεσουάρ ενός προγράμματος τακτικής δράσης. Η εν λόγω εντύπωση ενισχύεται επιπλέον αν πάρει κανείς υπ' όψιν του πως δεν υπήρχε καν αντιπρόταση(!) Το κείμενο προέκυψε από την συγχώνευση (δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή με τίνος την πρωτοβουλία) τεσσάρων λίγο ως πολύ ίδιων κειμένων που είχαν φτάσει στην επιτροπή προετοιμασίας του 2ου Συνεδρίου και ήταν τόσο γενικόλογο που σχεδόν δεν συζητήθηκε! Απλά ψηφίστηκε, έτσι για να έχουμε, τυπικά, ψηφίσει κάτι περί ανέμων, υδάτων και – παρεμπιπτόντως – περί στρατηγικής του Μετώπου γενικώς...
Ως προς την έλλειψη ουσιαστικής αντιπρότασης καταλογίζω τις ευθύνες κυρίως σ' εμάς τα μέλη. Θα σταθώ περισσότερο στις δικές μου: Στην ομιλία μου ως σύνεδρος, πρότεινα ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα τακτικής δράσης προς το τέλος της 2ης ημέρας, αφού είχαμε μόλις τελειώσει με το ζήτημα του καταστατικού και πριν σημειωθεί η κωλοτούμπα της επαναφοράς των υποψηφιοτήτων, που έγινε το μεσημέρι της επόμενης ημέρας. Την ομιλία μου την έκανα αμέσως μετά τον σ. Καζάκη και όσο μιλούσα έβλεπα την τεράστια πλειοψηφία των συνέδρων να τρέχουν για καφέ και όσους έμεναν στην αίθουσα να συζητούν δυνατά μεταξύ τους για το πόσο είχαν ενθουσιαστεί με την ομιλία του σ. Καζάκη. Το να τους προτείνει ένας συναγωνιστής τους ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα τακτικής δράσης, φαινόταν να μην τους αφορά, πλην ελαχίστων. Μέχρι που απ΄το προεδρείο αγανάκτησαν και τους έκαναν παρατήρηση. Χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα βέβαια.
Εξυπακούεται πως στο συγκεκριμένο ζήτημα ούτε ο σ. Καζάκης, ούτε οι σ.σ. των συντονιστικών (βλ. καθοδηγητικών) οργάνων έχουν την παραμικρή ευθύνη. Είναι θέμα νοοτροπίας, όταν κάποιοι νοιώθουν ασφαλείς μονάχα ως οπαδοί μπαίνουν στη θέση των “από κάτω”, αναθέτοντας σε κάποιους που τοποθετούν αντικειμενικά “από πάνω” να σκέφτονται για λογαριασμό τους.
Το ίδιο, πάνω κάτω, συνέβη και την επόμενη μέρα, όταν ο συναγωνιστής Λιτσαρδόπουλος (από την Κέρκυρα) πρότεινε κι αυτός κατά την ομιλία του ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα τακτικής δράσης – όμοιο μ' αυτό που πρότεινα κι εγώ.
Οι μοναδικοί δύο(!!) σύνεδροι λοιπόν που προτείναμε συγκεκριμένη τακτική δράσης αγνοηθήκαμεουσιαστικά από την πλειοψηφία των συνέδρων.
Η βασική μου ευθύνη: Έπρεπε να είχα πάρει την πρωτοβουλία, την ομιλία μου της προηγούμενης μέρας, όπου πρότεινα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα τακτικής δράσης, να την συντάξω σε ένα σύντομο κείμενο και να το κατεβάσω σαν αντιπρόταση, ενδεχομένως καλώντας σε συνεργασία και τον συναγωνιστή Λιτσαρδόπουλο, αφού λίγο ως πολύ τα ίδια λέγαμε. Αν μη τι άλλο, θα είχε τουλάχιστον συζητηθεί ΄κάποιο τουλάχιστον πρόγραμμα τακτικής δράσης, έστω κι αν στη συνέχεια καταψηφιζόταν. Έτσι που τα καταφέραμε, κάναμε τρεις ημέρες συνέδριο με μοναδικό σκοπό να ξαναψηφίσουμε κάποιους συγκεκριμένους συναγωνιστές, για άλλη μια φορά τους ίδιους, στο ΕΣΣ...
3.3 Η ΕΡΤ...
ü Στο διάστημα από το τέλος του 2ου Συνεδρίου μέχρι να προκύψει το ζήτημα της ΕΡΤ τι ακριβώς κάναμε σαν Μέτωπο;Τίποτα ουσιαστικό βέβαια γιατί, δίχως κανένα πρόγραμμα δράσης, τι ουσιαστικό να κάνει κανείς;
Στη συνέχεια μας προκύπτει η ΕΡΤ και έκτοτε, οι “από πάνω” την βλέπουν μονόπλευρα σαν θεόσταλτη και μοναδική ευκαιρία να βγάλουν το Μέτωπο από την αδράνεια, έτσι που του υπαγορεύουν να εστιάσει εκεί όλεςτις δυνάμεις και τη δράση του, (τουλάχιστον όσον αφορά την Αττική) βάζοντάς την απόλυτα σε πρώτη προτεραιότητα και αφήνοντας σε πολύ δευτερεύουσα θέση την Λαϊκή Στάση Πληρωμών και την ματαίωση των επικείμενων πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, θέματα τα οποία ως τώρα αντιμετωπίζουν μόνο στα (προφορικά και γραπτά) λόγια. Εμείς δε, οι “από κάτω” που εναρμονιστήκαμε με αυτήν την τακτική ας αναλογιστούμε:
- Ναί, πράγματι η ΕΡΤ είναι σημαντικότατη και απαιτείται να δώσουμε καιεκεί ένα δυναμικό παρόνόμως, αφορά άμεσα η ΕΡΤ στο κεντρικό πρόβλημα του ελληνικού λαού που είναι η επιβίωσή του;
- Μήπως στην επιβίωση του Ελληνικού Λαού αφορούν αυτή τη στιγμή άμεσα η Λαϊκή Στάση Πληρωμών και η ανάγκη ματαίωσης των επικείμενων πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας;
- Δίνοντάς τα στην κυριολεξία όλαστην ΕΡΤ, όπως φαίνεται να θέλουν οι “από πάνω”, τι μας έμεινε για να δώσουμε στην κατεύθυνση της αναχαίτισης της φοροεπιδρομήςστα πενιχρά εισοδήματά μας και των επικείμενων πλειστηριασμώντων σπιτιών μας;
- Παίρνοντας υπ' όψιν ότι μέχρι να μας προκύψει η ΕΡΤ δεν είχαμε κάνει τίποτα, κι ας είχαμε ήδη μπροστά μας την φοροεπιδρομή και τους πλειστηριασμούς, αν δεν μας είχε προκύψει ποτέ, θα είχαμε κάνει κάτι;
- Τι κερδίσαμε ως τώρα στην ΕΡΤ πέρα από μια αμφίβολη, προεκλογικού καθαρά τύπουδημοσιότητα του Μετώπου; Μιλάω για εκείνη τη δημοσιότητα που κερδίζει κανείς κουνώντας κομματικά σημαιάκια μπροστά στις κάμερες και για εκείνη που πασχίζει να κερδίσει προσπαθώντας – εις μάτην όπως φάνηκε τελικά – να τον βγάλουν να μιλήσει μπροστά στις κάμερες.
Ωστόσο, ενώ για ένα αμεσοδημοκρατικό πολιτικό μέτωπο η προεκλογικού τύπου δημοσιότητα και οι εκλογές οι ίδιες έχουν ελάχιστη έως καθόλου σημασία, για έναν πολιτικό οργανισμό που έχει αντικειμενικά διαχωριστεί σε “από πάνω” και “από΄κάτω”, που έχει δηλαδή εκφυλιστεί σε κόμμα, η προεκλογικού τύπου δημοσιότητα έχει τεράστια σημασία, όμως μόνο για τους “από πάνω”...
Θα κλείσω ό,τι σχετίζεται με την ΕΡΤ με ένα τελευταίο ερώτημα που πρέπει οπωσδήποτε, εν ευθέτω χρόνω, να απασχολήσει σοβαρά το Ελεγκτικό Συμβούλιο:
- Γιατί, με πρωτοβουλία της Π.Γ., κατά τις πρώτες μέρες της κατάληψης της ΕΡΤη Επιτροπή Περιφρούρησης παρακάμφθηκε και υποκαταστάθηκε με άλλους συναγωνιστές, στη συνέχεια δε καταργήθηκε;
4. Στο “Διά ταύτα”...
Συνοψίζω λοιπόν την κατάσταση του Μετώπου που σκιαγράφησα στα προηγούμενα κεφάλαια, που έγινε προφανέστατη από το γεγονός που πραγματεύτηκα στο πρώτο κεφάλαιο:
Το Ε.Πα.Μ., με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των μελών του, έχει σχεδόν εκφυλιστεί από Μέτωπο Πολιτών σε προσωποπαγές κόμμα.
Αυτό συνέβη γιατί τα μέλη του αφεθήκαμε να βολευτούμε στους κλασσικούς κομματικούς ρόλους των “από πάνω” και των “από κάτω”.
Οι “από πάνω” έχουν πλέον αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κομματικής νομενκλατούρας: Πιστεύουν και πλασάρουν τους εαυτούς τους ως “πεφωτισμένους” και “αλάθητους”, ενώ συνάμα υπαγορεύουν στο μέτωπο μια πολιτική ουσιαστικής αδράνειας, πολιτική που, αν μη τι άλλο, επιζητεί τουλάχιστον να εξυπηρετήσει την υπαρξιακή λαγνεία των “από πάνω” για τις “καρέκλες” της εξουσίας.
Οι “από κάτω” βολεύονται στον ρόλο του οπαδού ή/και του κομματόσκυλου, επιζητώντας την υπαρξιακή αίσθηση ασφάλειας εκείνου που αναθέτει σε άλλους, όποιους θεωρεί “πεφωτισμένους” και “αλάθητους”, την ευθύνη της δικής του ζωής κι ευημερίας.
Σε όσα μέλη αρνούνται να πολωθούν αναλαμβάνοντας έναν από τους δύο ρόλους, τους αποδίδεται – από τους “από πάνω” και τους “απο κάτω” ομού - ο ρόλος του “αντιφρονούντος”. Όμως αυτό που ουσιαστικά επιζητούν είναι να λειτουργήσουν μέσα από το Ε.Πα.Μ. ως ενεργοί, συνειδητοί και δημοκρατικοί Έλληνες πολίτες και πατριώτες. Έτσι αντικειμενικά αμφισβητούν τόσο το “πεφωτισμένο” και “αλάθητο” των “από πάνω”, όσο και την άκριτη αποδοχή τους από τους “από κάτω”.
Προκειμένου οι “από πάνω” να κρατήσουν αναλλοίωτη την εικόνα τους του “πεφωτισμένου” και του “αλάθητου” - ακόμα και στα δικά τους μάτια - καθώς και να περιφρουρήσουν ζηλότυπα τις “καρέκλες” τους, από την αμφισβήτηση των “αντιφρονούντων”, των ελεύθερα σκεπτόμενων μελών δηλαδή, αρνούνται να δουν και να παραδεχτούν τα λάθη και τα ατοπήματά τους, ή ελαχιστοποιούν, θέτουν εαυτούς στο απυρόβλητο αλληλοσυγκαλυπτόμενοι, παραπλανώντας τους “από κάτω” και φιμώνοντας τους “αντιφρονούντες”, είτε με διοικητικά μέτρα, όποτε τους παίρνει, είτε, όποτε δεν τους παίρνει, απομονώνοντάς τους από τους συναγωνιστές τους με διασυρμό, λάσπη, κουτσομπολιό, επιθέσεις επί του προσωπικού.
Εξ αιτίας λοιπόν της ως άνω κατάστασης,το Μέτωπο “τρώγεται με τα ρούχα του” και ουσιαστικά αδρανεί, ενώ κλιμακώνεται διαρκώς η επίθεση εναντίον του Ελληνικού Λαού από πλευράς του κατοχικού καθεστώτοςπου σήμερα – αφού κατόρθωσε ήδη να μας επιβάλει τον εργασιακό μεσαίωνα – ξεπουλάει έναν-έναν τους εθνικούς μας πόρους, απεργάζεται δόλια τον κατακερματισμό της εθνικής μας επικράτειας, μας αποστερεί βαθμηδόν τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, καταληστεύει περαιτέρω τα ήδη ισχνά εισοδήματά μας με φοροεπιδρομή και πρόκειται άμεσα να προβεί σε κατασχέσεις και πλειστηριασμούς των σπιτιών μας και των επαγγελματικών μας χώρων,.
Το αν η κατάσταση του Μετώπου είναι, ή δεν είναι, αντιστρέψιμη, εξαρτάται από το πόσα από τα μέλη του είναι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, ώστε είτε να έχουν αρνηθεί να αναλάβουν τον ρόλο του “από πάνω” ή του “από κάτω”, είτε να μπορούν να υπερβούν τις όποιες υπαρξιακές τους εμμονές (που όλοι τις έχουμε άλλωστε) και να απεκδυθούν τέτοιους ρόλους. Την επάρκεια αυτού του παράγοντα δεν είμαι σε θέση ακόμα να την γνωρίζω, ελπίζοντας ωστόσο πως είναι ικανοποιητική, θα κλείσω την εισήγησή μου με μια πρόταση προς όλους τους πυρήνες του Ε.Πα.Μ.:
Εξυπακούεται πως την κατάσταση του Μετώπου την αντιλαμβάνομαι όπως την περιέγραψα και αν την αντιλαμβάνομαι σωστά απαιτείται βαθιά εξυγίανσή του. Χρειάζεται από κόμμα να ξαναγίνει μέτωπο. Αυτό προϋποθέτει πλήρη αναθεώρηση του οργανωτικού, του καταστατικού, καθώς και διεύρυνση. Μιλώ δηλαδή ουσιαστικά για επανίδρυση, στα πλαίσια της οποίας τα μόνα σημεία που, εγώ τουλάχιστον, δεν θα δεχόμουν να επαναδιαπραγματευτώ θα ήταν τα πέντε προτάγματα και ο πατριωτικός – δημοκρατικός χαρακτήρας του Μετώπου.
Η φόρμουλα για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο μένει να συζητηθεί: Επανιδρυτική συνδιάσκεψη, πρώτα συνέδριο αναθεώρησης οργανωτικού και καταστατικού και στη συνέχεια συνδιάσκεψη διεύρυνσης, ανοιχτή και σε μεμονωμένους πολίτες και σε οργανωμένες δυνάμεις, θα το δούμε, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή...
Γιατί κρίνω, πως όσο κι αν είναι αναγκαία και επείγουσα αυτή η επανίδρυση, η κατάλληλη στιγμή δεν είναι τώρα(και στο σημείο αυτό αναθεώρησα την άποψη που είχα εκφέρει στις 23 Ιουλίου μέσω του v-media και στις 24 Ιουλίου στον πυρήνα μου). Τώρα, έχουμε άμεσα να αντιμετωπίσουμεμια φοροεπιδρομή και ένα μπαράζ πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και πρόκειται για άμεσες προτεραιότητες που, όπως τόνισα προηγούμενα, αφορούν την άμεση επιβίωση του Ελληνικού Λαού και, συνεπώς, δεν μας επιτρέπουν ν' ασχοληθούμε άμεσα με τους “αρχοντοχωριάτες της γραφειοκρατίας”. Η πρόταση που θέλω να κάνω λοιπόν δεν αφορά στην επανίδρυση του Μετώπου, αλλά στην τακτική αυτο-οργανωμένηςδράσης που είναι ανάγκη ν' ακολουθήσουμε άμεσα:
“Αυτο-οργανωμένης” γιατί, όπως είδαμε και στην πράξη, είναι αδύνατον να δράσουμε με αρτηριοσκληρωμένα συντονιστικά όργανα, που μάλιστα αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως καθοδηγητικό. Μέχρι όμως να τα εξυγιάνουμε χρειάζεται να τα παρακάμψουμε. Αυτό είναι εφαρμόσιμο, υπό την προϋπόθεση πως οκάθε πυρήνας θα αναλάβει την ευθύνη της αυτεξουσιότητας και της αυτενέργειάς του, θα αυτοδιοικηθεί, θα παίρνει ολομόναχος αποφάσεις για δράση, πρωτοβουλίες και ευθύνες, δίχως να περιμένει, για καμία δράση του, ούτε κάλεσμα, ούτε συντονισμό, ούτε αρωγή, ούτε ενημέρωση, ούτε πολιτική κάλυψη, ούτε έγκριση, ούτε, φυσικά, καθοδήγηση από την Π.Γ., ή το Ο.Γ.
Δεν χρειαζόμαστε καθοδήγηση από κανέναν. Προκειμένου να αποφασίζουμε τις δράσεις μας με ορθό κριτήριο, αρκούν, όσο είναι και αναγκαία, τα πέντε προτάγματα, μαζί με τον πατριωτισμό και το δημοκρατικό φρόνηματου καθενός από εμάς. Συντονισμό στις δράσεις μας χρειαζόμαστε βέβαιαόμως, μέχρι να μπορέσουμε να οργανώσουμε μια οριστική λύση, μπορούμε να συντονιστούμε αν ο κάθε πυρήναςαναλάβει στο ακέραιο την ευθύνη να μοιράζεται με τους άλλους πυρήνες τις πληροφορίες του, τον προβληματισμό του και τις ιδέες του, καθώς και να τους κοινοποιεί έγκαιρα τις αποφάσεις του για δράση, τις οποίες αποφάσεις του θα αυτο-δεσμεύεται να υλοποιεί άσχετα με το αν θα συμμετέχουν και οι υπόλοιποι πυρήνες.
Γι αυτό το μοίρασμα και τον συντονισμό μεταξύ των πυρήνων, μπορούν να χρησιμεύσουν επίσης, πέρα από τα συμβούλια και τις συνελεύσεις τομέων, ο ιστότοπος του Μετώπου, τα blogs του και η διαδικτυακή του τηλεόραση. Στο φινάλε αυτά ανήκουν σε όλα τα μέλη, όμως αν οποιοιδήποτε θελήσουν και κατορθώσουν να τα οικειοποιηθούν δεν θα χρειαστεί ν' αναλωθούμε σε διαπληκτισμούς... Μπορούμε να τους τα χαρίσουμε και να φτιάξουμε καινούργια, ή/και να συνεργαστούμε με ήδη υπάρχοντα που τα ”τρέχουν” συμπολίτες μας, που ενώ δεν είναι μέλη του Μετώπου, δεν παύουν να είναι πατριώτες και δημοκράτες- άρα αντικειμενικά συναγωνιστές μας. Προλαβαίνω εδώ τις ενδεχόμενες σπόντες από “φαρμακόγλωσσες” και διευκρινίζω πως ναι, εν προκειμένω εννοώ καιτον v-media, για μένα βλέπετε είναι θέμα αρχής η πλήρης διαφάνεια των προθέσεών μου.
Τέλος, υποψιάζομαι πως ίσως, λέω ίσως, προς χάριν ευελιξίας, να είναι χρήσιμη η θέσπιση από κάθε πυρήνα ενός ανώτατου πλήθους μελών(πιθανόν είκοσι) που όποτε το υπερβαίνει να διχοτομείται. Φυσικά, στα πλαίσια του σχήματος που προτείνω, αυτό ο κάθε πυρήνας θα το αποφασίσει μόνος του, εγώ μια ιδέα μοιράζομαι.
Αν καταφέρουμε να υλοποιήσουμε αυτό το, προσωρινό έστω, οργανωτικό σχήμα θα μας επιτρέψει:
· Να περάσουμε από την αδράνεια στην ενεργό δράση, δίχως ν' αναλωθούμε σε διαπληκτισμούς ενδοκομματικού τύπου.
· Να αποτρέψουμε την διάλυση λόγω αδράνειας και απογοήτευσης, όπου κάποιοι θ' αποχωρούσαν για να πάνε σπίτι τους και κάποιοι άλλοι για να ξαναρχίσουν από την αρχή, αφήνοντας να πάει χαμένη η πολύτιμη οργανωτική και υλική υποδομή του Μετώπου, που με τόσο κόπο χτίσαμε και, ακόμα περισσότερο, αφήνοντας να πάει χαμένο το πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό του.
Ωστόσο επειδή, όπως ήδη έγραψα, η πλήρης διαφάνεια των προθέσεών μου είναι για μένα θέμα αρχής, σας δηλώνω εδώ τα εξής:
Ωστόσο επειδή, όπως ήδη έγραψα, η πλήρης διαφάνεια των προθέσεών μου είναι για μένα θέμα αρχής, σας δηλώνω εδώ τα εξής:
· Σας προτείνω να δοκιμάσουμε, έστω προσωρινά, το ως άνω οργανωτικό σχήμα κρίνοντας πως, όχι απλά μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιτυχημένα μ' αυτό τις τρέχουσες δυσκολίες του μετώπου, αλλά πως πιθανότατα θα διαπιστώσουμεστην πράξη ότι είναι τοιδανικό οργανωτικό σχήμα για να λειτουργήσει επιτυχημέναένα γνήσιο αμεσοδημοκρατικό παλλαϊκό μέτωποκαι θα τουιοθετήσουμεγι' αυτό μόνιμα.
· Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για ένα αποκεντρωτικό, γνήσια αμεσοδημοκρατικό οργανωτικό σχήμα καιδεν θα διενοούμην να μην σας αναφέρω πως η πατρότητα και η μητρότητατης ως άνω ιδέας ανήκουν στους Αναρχικούς (κυρίως Ιταλούς και Καταλανούς) όμως, δεν σας την προτείνω από εμμονή στην ιδεολογία μου, κι ας είμαι ένας “αρχοντοχωριάτης της ιδεολογίας”... (Ίσως να θυμάμαι λάθος, όμως νομίζω πως ο σ. Καζάκης δανείστηκε την εν λόγω ατάκα από ένα κείμενο του Λένιν). Είναι η ιστορική και η προσωπική μου εμπειρία που μου υπαγορεύουν πως αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουμε τουλάχιστον. Εξηγούμαι:
Η Ιστορία διδάσκειπως το προτεινόμενο οργανωτικό σχήμα λειτούργησε άψογαγια τις Ισπανικές Αναρχοσυνδικαλιστικές εργατικές οργανώσεις F.A.I και C.N.T., καθώς και για Ισπανικές αγροτικές κοινοκτημονικές κοινότητες όπου πλειοψηφούσαν οι Αναρχικοί, στην περίοδο 1934 – 39. Λειτούργησε μάλιστα άψογα μέσα στις ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, μολονότι στην ιδέα της Άμεσης Δημοκρατίας αντιτάσσονταν λυσσαλέα εκτός από τους Φασίστες και οι Σταλινικοί, που υποτίθεται πως πολεμούσαν με το Δημοκρατικό Στρατόπεδο.
Αποκόμισα την προσωπική μου εμπειρίααπό το προτεινόμενο οργανωτικό σχήμα στην Napoli της Ιταλίας, από τον Ιούνιο του 1980 έως τον Ιανουάριο του 1985, σαν μέλος της Ιταλικής Αναρχικής οργάνωσης “Circolo Anarchico di Montesanto”.
(Αναρχικός Κύκλος της [συνοικίας] Montesanto και προλαβαίνω εδώ οποιονδήποτε εξυπνάκια, αφορούσε μόνο μια φτωχο-συνοικία του ιστορικού κέντρου, μεγάλη σαν το Περιστέρι και είχε περίπου 500 οργανωμένα μέλη. Στο Ε.Πα.Μ. πόσα οργανωμένα μέλη έχουμε σε όλη την Ελλάδα;)
Το προτεινόμενο οργανωτικό σχήμα διευκόλυνε τον CAM να λειτουργεί άψογα. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω για όσο τουλάχιστον ήμουν εγώ μέλος του.
Στα πλαίσια λοιπόν της προτεινόμενης αποκέντρωσης, ο κάθε πυρήνας θα χρειαστεί να επεξεργαστεί ένα δικό του πρόγραμμα άμεσης δράσης, προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες του χώρου ευθύνης του. Σαν μαγιά για αυτά τα προγράμματα δράσης, μοιράζομαι εδώ κάποιες, δικές μου και άλλων συναγωνιστών, κατευθυντήριες γραμμές και ιδέες, προκειμένου ο καθένας από εσάς να τις εμπλουτίσει, παραλλάξει, απορρίψει εντελώς, αντικαταστήσει με άλλες, πριν τις πάει στον πυρήνα του:
Προς άμεση αντιμετώπιση:
1)Η φοροεπιδρομή και η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών.
2)Το επικείμενο κύμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
Για τους σκοπούς αυτούς ανοιγόμαστε τόσο σε ανένταχτους πολίτες όσο και σε οργανωμένες δυνάμεις, προκειμένου να οργανώσουμε δράσεις από κοινού. Δεν περισσεύει κανείς (πλην φασιστών). Ανοιγόμαστε σε συνελεύσεις γειτονιάς, αυτο-οργανωμένες πρωτοβουλίες πολιτών, τοπικές οργανώσεις κομμάτων. Παίρνουμε πρωτοβουλίες και καλούμε σε κοινή δράση, ανταποκρινόμαστε στις πρωτοβουλίες και εκκλήσεις των άλλων.
Ως προς το πνεύμα αυτού του ανοίγματος προς τους συμπολίτες μας, εγώ τουλάχιστον, ξεκινώ θεωρώντας τους σαν έναν Λαό - ένα σύνολο δηλαδή εν δυνάμει αυτεξουσίων προσωπικοτήτων, με κοινά κοινωνικά χαρακτηριστικά - που χρειάζεται ανθρώπους πρωτοπόρους, δημιουργικούς, με ιδέες, που να προέρχονται από τους κόλπους του, και να παίξουν το ρόλο του κοινωνικού καταλύτη, απελευθερώνοντας την εγγενή δημιουργικότητα του Λαού, ώστε αυτό να μπορεί αυτόνομα και ελεύθερα να εξελιχθεί και να ευημερήσει.
Αυτή μου την θεώρηση την αντιδιαστέλλω σ' εκείνην όσων θεωρούν (και όποτε τους ξεφεύγει ονομάζουν) τους συμπολίτες τους “μάζες”, που “έχουν ανάγκη” από “φωτισμένους ηγέτες” (δηλαδή αυτόκλητους κοινωνικούς τσοπάνηδες) με “οράματα” (δηλαδή κοινωνικά, πολιτικά, ενίοτε και φιλοσοφικά, δόγματα και εμμονές) που θ' αναλάβουν να σκέφτονται και ν' αποφασίζουν για λογαριασμό των “μαζών”, “διαμορφώνοντάς τις” (δηλαδή αλλοτριώνοντάς τις) κατάλληλα, ώστε να τις οδηγήσουν στην ευημερία (δηλαδή να τις μαντρώσουν σε κάποια προκρούστεια κοινωνική ουτοπία), πάντα βέβαια “για το καλό τους”, το οποίο οι “αδαείς μάζες δεν είναι σε θέση να διακρίνουν μόνες τους”...
Παρόμοια μ' εμένα φαίνεται πως σκέφτονται και πολλοί από τους ιδρυτές του Ε.Πα.Μ., έτσι που θέλησαν να υλοποιήσουν έναεθνικο-απελευθερωτικό μέτωπο πατριωτικής δράσης, όχι άλλο ένα κόμμα εξουσίας. Γι αυτό άλλωστε – και ας να μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό - το Ε.Πα.Μ. ιδρύθηκε με την σαφή πρόθεση να αυτοδιαλυθεί μόλις υλοποιηθούν τα πέντε προτάγματά του.
Άλλωστε, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία του αντικατοχικού αγώνα δεν είναιη αύξηση των μελών και φίλων του οποιουδήποτε Ε.Πα.Μ.αλλ' η αύξηση των συνειδητών πολιτών, αποφασισμένων να αγωνιστούν, απ' όποιες επάλξεις ο καθένας τους κρίνει, για την Ελευθερία της Πατρίδας. Γι αυτό:
· Απευθυνόμαστε στους συμπολίτες μας, ενταγμένους ή ανένταχτους με διαφάνειακαι ειλικρίνεια. Με τον σαφή σκοπό να κερδίσουμε συναγωνιστές για την κλιμάκωση του αγώνασε Γενική Πολιτική Απεργία και ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Δέν απομονωνόμαστε ουσιαστικά απ' αυτούς με “κρυφές ατζέντες”όπως η “στρατολόγηση μελών”, ή η άγρα οπαδών και ψηφοφόρων.
· Δεν προσηλυτίζουμε!Οι ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν επιζητούν οπαδούς αλλά συναγωνιστές. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος μόνο για τις δικές του επιλογές, όχι για εκείνες των συνανθρώπων του. Το μόνο που αρμόζει να κάνουμε είναι να ακούμε προσεκτικάτις απόψεις των συμπολιτών μας και να εκθέτουμε τις δικές μας, επιζητώντας να προβληματίσουμε και να προβληματιστούμε. Συνεπώς δεν υποτιμούμε κανέναν αποπειρώμενοι να τον “ψήσουμε”!Από εκεί και πέρα, όποιος αποφασίζει, ιδία και ελευθέρα βουλήσει, να επανδρώσει κάποιον πυρήνα του Ε.Πα.Μ. είναι ευπρόσδεκτος, όμως εμείς δεν πρέπει να επιζητούμε να επηρεάσουμε αυτήν, ή οποιαδήποτε άλλη του απόφαση, ούτε στο ελάχιστο!
Ειδικά για την φοροεπιδρομή και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών:Μετατροπή της Λαϊκής Στάσης Πληρωμών από αυθόρμητη σε οργανωμένη, με σκοπό την κλιμάκωσή της σε Γενική Πολιτική Απεργία.
Ειδικά για την φοροεπιδρομή και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών:Μετατροπή της Λαϊκής Στάσης Πληρωμών από αυθόρμητη σε οργανωμένη, με σκοπό την κλιμάκωσή της σε Γενική Πολιτική Απεργία.
Ειδικά για το επικείμενο κύμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας:Να μην ξεχάσουμε πως πιθανότατα θα ακολουθηθεί ή θα συνοδευτεί από φυλακίσεις πολιτών για χρέη προς την εφορία.
Ιδέες προς υλοποίηση:
· Σύνταξη “Εγχειριδίου Οικονομικού Ανταρτοπολέμου”, με σαφείς οδηγίες προς τους πολίτες για το πως να εκμεταλλεύονται τα όποια νομικά παραθυράκια έχουν στην διάθεσή τους, προκειμένου να μην πληρώνουν επ' αόριστον το κράτος, τις τράπεζες και όποια κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες έχουν εμπορευματοποιηθεί.
· Δημιουργία και επέκταση δικτύου νομικού ακτιβισμού και νομικής αλληλεγγύης, με σκοπούς τα νομικά μπλοκαρίσματα πλειστηριασμών κατοικιών και επαγγελματικών χώρων, καθώς και των φυλακίσεων πολιτών για χρέη προς την εφορία, το νομότυπο μπλοκάρισμα οικονομικών καταβολών σε κράτος και τράπεζες, ανοίγοντας και συσφίγγοντας ουσιαστικές επαφές και συνεργασίες με όποιες σχετικές ομάδες πρωτοβουλίας νομικών και πολιτών πέφτουν στην αντίληψή μας.
· Δημιουργία και επέκταση δικτύου ακτιβισμού και αλληλεγγύης για την ματαίωση, ακόμα και με δυναμικά μέσα όπου χρειαστεί, πλειστηριασμών κατοικιών και επαγγελματικών χώρων, καθώς και των φυλακίσεων πολιτών για χρέη προς την εφορία, καθώς και για την επανασύνδεση των παροχών ρεύματος και νερού που κόβονται, ανοίγοντας και συσφίγγοντας ουσιαστικές επαφές και συνεργασίες με όποιες σχετικές ομάδες πρωτοβουλίας πολιτών πέφτουν στην αντίληψή μας.
· Οργάνωση και κλιμάκωση διαμαρτυριών, αποκλεισμών και καταλήψεων σε Υπουργεία, εφορίες, τράπεζες, νομαρχίες, δήμους, παραρτήματα Δ.Ε.Η. και Ε.Υ.Δ.Α.Π., σταθμούς μέσων μαζικής μεταφοράς, σταθμούς διοδίων.
· Άνοιγμα και σύσφιξη ουσιαστικών επαφών, οργάνωση κοινών δράσεων με τους εργαζόμενους στους ως άνω οργανισμούς.
Εδώ θα κλείσω την εισήγησή μου συναγωνιστές, ευχόμενος να παίξει έναν εποικοδομητικό ρόλο στην περαιτέρω πορεία του Μετώπου.
Άκοβος Αρκαδίας
18η Αυγούστου 2013
Μιχάλης Οδυσσέας Γιακουμάκης
μέλος Ε.Πα.Μ. πυρήνας “Ακρόπολη”