Αφήνεις τη ματιά σου στο απέραντο γαλάζιο... σ' ακρογιαλιές με άμμο, βότσαλα και βράχια κι εκεί αράζεις τα όνειρα... εκεί που σκάει το κύμα.. εκεί που η αρμύρα γίνεται σταγόνες πάνω σου... κι οι μέρες περνούν κι εσύ μια βάρκα στο πέλαγος της ζωής.. κι όπου συναντάς τα δύσκολα, εκεί θα δεις και τον φάρο, για να σε οδηγήσει στης ελπίδας το λιμάνι.... γιατί όλα περνούν, θες δεν θες.... έτσι είναι η ζωή... με τους Σεπτέμβρηδες και τους Μάηδες... με τους Γενάρηδες και τους Αύγουστους...
Μην αφεθείς στο πισογύρισμα, μην ψάξεις σε συρτάρια για το χθες σου... μην σκαλίσεις μπαούλα, μήτε να ξεφυλλίσεις παλιά τετράδια.. λύσε τους κάβους, άφησε τα μουράγια και πέταξε... πέταξε σαν διαβατάρικο πουλί, κι όταν κουραστείς, απόστασε σε κάποιο βρεγμένο κλαδί κι απόλαυσε τη μέρα που χαράζει, τον ήλιο, το λυκόφως, το σεργιάνι σε δρόμους άγνωστους...
Ρίξε πετονιά, εκεί που σμίγει το μπλε της θάλασσας με το γαλάζιο τ' ουρανού και φτιάξε ιστορίες στο παιχνίδισμα των δελφινιών.... και θυμίσου... έτσι είναι η ζωή... σ' αφήνει να δεις, αυτό που θέλεις εσύ να δεις.. φτάνει να το πιστέψεις μέσα σου.
Καληνύχτα
Πόπη
...