"Αισθανόμαστε άβολα εκεί μέσα. Μια σιχασιά και μια αηδία. Εάν θέλουν τα εγκαταλείπουμε ανά πάσα στιγμή. Βγαίνουμε στους δρόμους για να δούμε πόσα απίδια βγάζει ο σάκος", τόνισε ο κ. Μιχαλολιάκος στις Θερμοπύλες στις 25/08/2012 και δήλωσε έτοιμος για αναμέτρηση: "Θα δούνε τι σημαίνει τάγματα εφόδου, τι σημαίνει μάχη, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια"!
Δείτε το βίντεο κααι διαβάστε τι σημαίνει "ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ"..
Δεξιά και Αριστερά τάγματα εφόδου χρησιμοποιούνται για τις βρώμικες δουλειές
του Κώστα Βουκελάτου
Προσωπικά εγώ δε θεωρώ ότι οι αντιεξουσιαστές έχουν καμία διαφορά από τους χρυσαυγίτες. Είναι και τα δύο τάγματα κακοποιών που κινούνται και βρίσκουν στέγη στα άκρα, ένα χώρο που δεν ξέρει που βρίσκεται, τι θέλει και διψάει μόνο για να συμμετέχει σε εγκληματικές πράξεις και να δημιουργεί επεισόδια.
Στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο του Κερατσινίου τα τάγματα εφόδου των αντιρατσιστικών οργανώσεων, έκαψαν και λεηλάτησαν περιουσίες δήθεν αγανακτισμένοι από τον θάνατο του άτυχου Παύλου Φύσσα. Οι φωτιές και οι λεηλασίες μόνο αντιφασιστική διαδήλωση δεν ήταν.
Τι κατάφεραν; Αναρωτιέται μεγάλη μερίδα των πολιτών οι ονομαζόμενοι αντιφασίστες.
Φυσικά να γίνουν ένα και το αυτό με τους δολοφόνους φασίστες της προηγούμενης ημέρας, σκληροί κακοποιοί με πλήρη συναίσθηση των όσο κάνουν και γιατί το κάνουν εκτελώντας εντολές μίσους ενάντια σε αθώους πολίτες. Φυσικά και δε διαδηλώνουν όλοι με σκοπό να διαπράξουν κακουργηματικές πράξεις εναντίον περιουσιών και αθώων πολιτών αλλά μαζί με την πλειοψηφία των ξερών καίγονται και τα λίγα χλωρά.
Θα τιμούσαν τη μνήμη του αθώου δολοφονημένου Παύλου Φύσσα μόνο εάν κατέβαιναν σε μια διαδήλωση χωρίς σημαίες και κομματικές ταυτότητες απλά για να φωνάξουν κατά της βίας από όπου και ένα προέρχεται. Το γεγονός της άγριας δολοφονίας του Παύλου από τον ανεγκέφαλο φασίστα μέλος της Χρυσής Αυγής ταρακούνησε τους πολίτες και τα κόμματα αρκετά για να περιμένουμε κάποια αλλαγή επιτέλους όπως φαίνεται από τις τελευταίες κινήσεις.
Για να γίνει όμως κάτι διαφορετικό θα πρέπει όλοι αυτοί οι καλοθελητές που διαχειρίζονται την δήθεν λαϊκή αγανάκτηση να μην ενεργοποιούν τα τάγματα εφόδου. Η αγανάκτηση εκφράζεται και μέσα από σοβαρές διαδηλώσεις και συνθήματα. Πρέπει να απομονωθούν τα ακροαριστερά και ακροδεξιά στοιχεία που ασπάζονται τη βία και το έγκλημα σε όλες του τις μορφές.
Βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και φωνάζει για το τι έκανε η φασιστική Χρυσή Αυγή, αλλά δεν καταδικάζει τα εγκλήματα που κάνουν όλοι αυτοί που φωνάζει να διαμαρτυρηθούν στις διαδηλώσεις κατά του φασισμού και μεταλλάσσονται σε φασιστοειδή εγκληματώντας δήθεν αγανακτισμένοι εναντίον αθώων πολιτών, και δεν τους καταδικάζει γιατί τους εξυπηρετεί αυτή η προσπάθεια αποσταθεροποίησης.
Το παράδειγμα φονικής βίας της Marfin που άσκησε ένα κομμάτι φασιστοειδών αναρχικών του ακροαριστερού χώρου αφήνοντας πίσω νεκρούς και κακώς προσπάθησαν να το χρεώσουν σε όλη την αριστερά, δείχνει το πόσο ψεύτικες είναι οι διαμαρτυρίες αφού κανένας δε διαδήλωσε για τα νεκρά θύματα που άφησε πίσω της η επίθεση.
Δεν άκουσα κανένα από τον ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάσει αυτή την φονική επίθεση. Αντίθετα άκουσα το κατάπτυστο «Αυτοί γιατί δέχτηκαν να δουλέψουν αντί να απεργούν;» και μέσα στα θύματα μια έγκυος γυναίκα. Θα έπαιρναν ένα καλό μάθημα όλα τα ακραία κακοποιά στοιχεία των ταγμάτων εφόδου εάν η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκαζαν και τους δεξιά και τους αριστερά κακοποιούς και καλούσαν σε ένα πανδημοκρατικό συλλαλητήριο κατά της βίας του φασισμού και της αναρχίας απομονώνοντας όλα τα κακοποιά στοιχεία.
Τα άκρα υπονομεύουν τη δημοκρατία και η δημοκρατία κινδυνεύει όσο δεν καταδικάζουν οι πολιτικοί όλες τις ακραίες επιθέσεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί οι πολιτικές δολοφονίες, οι καταστροφές, οι εμπρησμοί και το πλιάτσικο μόνο δημοκρατία δεν περιέχουν και η Ελλάδα από χώρα της δημοκρατία έχει γίνει κράτος ανομίας.
Σε κανένα σταθμό και καμία εκπομπή δεν ακούστηκε η φωνή κανενός επιχειρηματία του Κερατσινίου που δέχτηκε επίθεση, κάηκε και λεηλατήθηκε το μαγαζί του. Κανένας παρουσιαστής πολιτικών εκπομπών δεν ασχολήθηκε έστω και 5 λεπτά με τις καταστροφές που άφησαν οι αντιφασίστες φασίστες κατ΄αθώων πολιτών και μέχρι να αλλάξουμε νοοτροπία και αποκτήσουμε σοβαρότητα αυτά τα φαινόμενα δε θα σταματήσουν μόνο με νομοθετικές παρεμβάσεις.
freepen.gr
πηγή
Sturmabteilung
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
![Αποσαφήνιση]()
Ο όρος «SA» ανακατευθύνει εδώ. Για άλλες χρήσεις, δείτε SA (αποσαφήνιση).
Ο όρος «SA» ανακατευθύνει εδώ. Για άλλες χρήσεις, δείτε Η οργάνωση αποδυναμώθηκε σημαντικά ύστερα από την δολοφονία περίπου 200 στελεχών της, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της Ερνστ Ρεμτο 1934κατά την νύχτα των μεγάλων μαχαιριών.
Πίνακας περιεχομένων
Ίδρυση
Ύστερα από την ίδρυση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, του οποίου ο πολιτικός προσανατολισμός ήταν εθνικιστικός - αντισημιτικός, έγινε σαφές ότι οι συναντήσεις των μελών του μικρού κόμματος, που πραγματοποιούνταν κυρίως σε μπιραρίες του Μονάχουείχαν ανάγκη περιφρούρησης. Δημιουργήθηκε, έτσι, το 1920ένα σώμα περιφρούρησης, το οποίο ονομάστηκε "Ρολκομμάντο" (Rollkommando). Σε αυτό στρατολογήθηκαν, αρχικά, κυρίως μέλη της παράνομης, ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης "Φράικορπς" (Freikorps, επί λέξει ελεύθερο σώμα), η οποία είχε δημιουργηθεί για να πολεμήσει τους Κομμουνιστές και να "προστατεύσει τα Γερμανικά σύνορα" και, κυρίως, από το τμήμα του Φράικορπς που ονομαζόταν "Consul" αλλά είχε το προσωνύμιο "Ταξιαρχία Έρχαρτ" (Brigade Ehrhardt) και ήταν, στην πραγματικότητα, μια συμμορία δολοφόνων.Αρχικά υπήρξαν ορισμένες διαφωνίες για το κατά πόσον η SA θα έπρεπε να θεωρείται άμεση μετεξέλιξη του Φράικορπς, ωστόσο οι κοινές δραστηριότητες (μάχες σε μπιραρίες και δρόμους κατά των αντιφρονούντων) και τα πολλά κοινά και στις δύο οργανώσεις μέλη, ενισχύουν την άποψη αυτή.
Τον Φεβρουάριο του 1920 το Ρολκομμάντο μετονομάζεται σε Τσαϊτφράιβίλινγκεν (Zeitfreiwilligen) και οργανώνεται περισσότερο. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους η οργάνωση αποφασίζει να φορά γκρίζες στολές, όμοιες με τις στρατιωτικές στολές της Ράιχσβερεκείνης της εποχής. Λίγο αργότερα μετονομάζεται σε Όρντνερτρούππεν (Ordnertruppen) και αποφασίζεται τα μέλη του να φορούν στολή σε φαιό χρώμα. Χάρη στο χρώμα της στολής αυτής, τα μέλη του γίνονται γνωστά ως "φαιοχίτωνες".
Σύντομα, όμως, επιβάλλεται απαγόρευση της οργάνωσης. Ύστερα από μάχη που δόθηκε στην μπιραρία Χόφμπροϊχάους (Hofbräuhaus) του Μονάχου, επακόλουθης μιας ομιλίας του Χίτλερ, με αντιφρονούντες, τον Νοέμβριο του 1921η οργάνωση μετονομάζεται σε Στουρμαμπτάιλουνγκ (Sturmabteilung , συντομογραφικά SA) και καλείται ο πρώην λοχαγός του Στρατού Ερνστ Ρεμνα αναλάβει την καλύτερη οργάνωση και την προμήθειά τους με όπλα. Επικεφαλής αναλαμβάνει ο Εμίλ Μορίς (Emil Maurice), ενώ εκπαίδευση στα στελέχη της παρέχει η "Ταξιαρχία Έρχαρτ". Έτσι, τυπικά, η ίδρυση της SA τοποθετείται στις 4 Νοεμβρίου 1921. Ο Μορίς σύντομα αντικαθίσταται από τον πρώην υπολοχαγό Χανς Ούλριχ Κλιντς (Hans Ulrich Klintzsch), μέλος της "Consul".
Λειτουργία
1921-1930
Ο Ρεμ, αν και δεν ηγείται τυπικά της οργάνωσης, είναι ο κινητήριος μοχλός της. Οι διασυνδέσεις του τόσο με στελέχη της Ράιχσβερ (Γερμανικός Στρατός) όσο και με τοπικούς αξιωματούχους της Αστυνομίας και των πολιτικών αρχών, του εξασφαλίζουν απρόσκοπτη δράση στρατολόγησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού της SA. Ωστόσο, δεν αργεί να συγκρουστεί με τον Χίτλερ (τέλη 1921), καθώς ο Ρεμ προσδοκά την μετεξέλιξη της SA σε κανονικό στρατό, ενώ ο Χίτλερ την χρειάζεται μόνον ως όργανο προπαγάνδαςκαι εκμηδενισμού πολιτικών αντιπάλων (με τη βία).Ο Ρεμ, παρακούοντας τον τότε ηγέτη της Οργάνωσης είχε ήδη ξεκινήσει την εκπαίδευση στελεχών της SA σε αμιγώς στρατιωτικά θέματα, αλλά ο Χίτλερ σταμάτησε αυτή τη δραστηριότητα αμέσως μόλις την αντελήφθη.[1]
Στις 24 Ιουνίου1922δολοφονείται ο Υπουργός Εξωτερικών Βάλτερ Ράτεναου (Walther Rathenau).
Η Κυβέρνηση απαντά ψηφίζοντας Νόμο, με τον οποίο οιουδήποτε τύπου επιθέσεις (λεκτικές ή φυσικής βίας) προς Κυβερνητικά στελέχη αποτελούν βαρύτατο ποινικό αδίκημα. Όπως είναι φυσικό, όλες οι μικρές ακροδεξιές οργανώσεις ξεσηκώνονται κατά του Νόμου (που, ουσιαστικά, καταργεί τον λόγο ύπαρξής τους) και στο Μόναχο γίνεται η ογκωδέστερη των διαδηλώσεων, με περισσότερα από 50.000 άτομα να συμμετέχουν. Ο Ρεμ εκμεταλλεύεται την συγκυρία, στρατολογεί πολλά νέα μέλη και επιτυγχάνει την συγχώνευση πολλών μικρών οργανώσεων με την SA.
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους εορτάζεται στο Κόμπουργκ (Coburg) η "Ημέρα της Γερμανίας" (παρόμοιες εκδηλώσεις γίνονταν σε πολλές πόλεις). Οι αρχές της πόλης παρακαλούν τον Χίτλερ να μη πραγματοποιήσει παρέλαση στους δρόμους της πόλης, στην οποία είχε καταφθάσει μαζί με 800 μέλη της SA. Ο Χίτλερ τις αγνοεί και, όπως είναι φυσικό, η παρέλαση εξελίσσεται σε άγρια σύγκρουση Εθνικοσοσιαλιστών και Κομμουνιστών στους δρόμους της πόλης. Ο Υπουργός Εσωτερικών της Βαυαρίας απαγορεύει τους εορτασμούς "Ημέρα της Γερμανίας" σε ολόκληρο το κρατίδιο και απευθύνει προειδοποίηση στον Χίτλερ ότι εφεξής τέτοιες ενέργειες θα αντιμετωπίζονταν βίαια από την Αστυνομία.
Στις 11 Μαΐου 1923 ο μέχρι τότε ηγέτης της SA Κλιντς αντικαθίσταται από τον Χέρμαν Γκέρινγκμε απόφαση του Χίτλερ, ο οποίος, αργότερα, θα πει ότι ο Γκέρινγκ ήταν ο ικανότερος από τους ηγέτες της SA. O Γκέρινγκ οργανώνει την SA ιεραρχικά σύμφωνα με τα στρατιωτικά πρότυπα, δημιουργώντας συντάγματα, τάγματα και λόχους (αν και η δύναμη των "μονάδων" αυτών ήταν σημαντικά μικρότερη των αντίστοιχων στρατιωτικών). Δημιουργεί, επίσης, μια μονάδα από ανθρώπους που γνωρίζουν από αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες, η οποία, αργότερα, θα αποτελέσει τη βάση του Σώματος Μεταφορών του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSKK).
Ο Ρεμ και ο Χίτλερ αποφυλακίζονται το 1924 και συνεργάζονται στενά για την επανίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Αρχικά δημιούργησαν το "Frontbann", το νόμιμο υποκατάστατο της SA (που είχε τεθεί εκτός νόμου). Ο Ρεμ εξελέγη μέλος του Ράιχσταγκως μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελευθερίας (μετονομασία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που επίσης είχε τεθεί εκτός νόμου). Και πάλι, όμως, ανέκυψαν διαφωνίες μεταξύ Ρεμ και Χίτλερ. Ως συνέπεια αυτών των διαφωνιών, ο Ρεμ παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το 1925 και έφυγε για την Βολιβία, όπου εργάστηκε ως σύμβουλος στον βολιβιανό Στρατό.
Η SA έχει πλέον ως ηγέτη - μέχρι το 1926τον Βολφ Γκραφ[2]φον Χέλντορφ (Wolf Graf von Helldorf), στον οποίο ανέθεσε την αρχηγία ο Ρεμ, όταν εξελέγη βουλευτής. Με την αναχώρησή του, όμως, ο Χέλντορφ χάνει την ηγεσία της και μόνο το 1926 ο Χίτλερ τοποθετεί επικεφαλής τον Φραντς Φέλιξ φον Πφέφφερ φον Σάλομον (Franz Felix von Pfeffer von Salomon). Αυτός παραμένει ηγέτης της ως το 1930, οπότε ο Χίτλερ ανέλαβε ο ίδιος την ηγεσία της SA, αλλάζοντας και τον τίτλο του ηγέτη της σε "Chef des Stabes" (Αρχηγός του Επιτελείου). Ο Πφέφφερ έφυγε από την SA καθώς ο Χίτλερ αρνήθηκε να επιτρέψει σε οποιοδήποτε από τα μέλη της να καταλάβει έδρα στο Ράιχσταγκ (Γερμανικό Κοινοβούλιο).
Τοποθετεί τον Δρα Ότο Βάγκενερ (Dr Otto Wagener) προσωρινό ηγέτη της SA (αρχές Αυγούστου 1931), αλλά, λίγερ μερες αργότερα, τα μέλη της SA στο ανατολικό τμήμα της χώρας επαναστατούν, υπό την ηγεσία του Ταγματάρχη (Oberster SA-Führer Ost) Βάλτερ Στένες (Walther Stennes), διαμαρτυρόμενα για προβλήματα με τους Γκαουλάιτερκαι, κυρίως, για τη συνεχιζόμενη αναστολή πληρωμών τους.
Το Σύνταγμα 31 του Βερολίνου επιτίθεται εναντίον των γραφείων του Γιόζεφ Γκέμπελςστο Βερολίνοκαι ξυλοκοπεί τα μέλη της SSπου τα φρουρούν. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την SA είναι πλέον η Αστυνομία.
Ο Χίτλερ, όμως, δεν θέλει ούτε να το διανοηθεί, καθώς απομένουν λίγες μόνον ημέρες ως τις εκλογές: Σπεύδει από το Μόναχο και καταφέρνει να πείσει τους εξαγριωμένους SA ότι οι μισθοί τους θα αυξηθούν και θα τους δοθούν περισσότερες εξουσίες. Έχοντας αντιληφθεί ότι η οργάνωση έχει γίνει περισσότερο ισχυρή από όσο θα ήθελε, αναλαμβάνει ο ίδιος την αρχηγία της (2 Σεπτεμβρίου 1930) και αποδίδει νέο τίτλο στον ηγέτη της, αυτόν του "Αρχηγού του Επιτελείου" (Stabschef).
1931-1945
Μη θέλοντας να παραμείνει ηγέτης της SA απέστειλε προσωπική παράκληση στον Ρεμ να επιστρέψει για να αναλάβει "Αρχηγός του Επιτελείου". Ο Ρεμ αποδέχτηκε την πρόταση και, τον Ιανουάριο του 1931 γίνεται "Stabschef" της SA. Η επάνοδός του συνοδεύτηκε από ριζοσπαστικές ιδέες, φρόντισε, όμως, να τοποθετήσει προσωπικούς του φίλους σε ηγετικές θέσεις. Πολλά ηγετικά στελέχη του Κόμματος, όμως, δεν βλέπουν θετικά την επάνοδο του Ρεμ, και ιδιαίτερα οι Γκέρινγκ και Χίμλερ και χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του Χίτλερ για να δώσουν και επίσημα την συγκατάθεσή τους.Η SA αριθμεί πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζει τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων. Τρομοκρατεί, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Συχνά, επίσης, παίρνει το μέρος των εργαζομένων που απεργούν, επιτίθεται και ξυλοκοπεί τους απεργοσπάστες και συμμετέχει σε διαδηλώσεις και πικετοφορίες. Ο Ρεμ, όμως, δεν έχει ξεχάσει τον αρχικό προσανατολισμό που έχει θέσει για την SA, να την καταστήσει, δηλαδή, αντικαταστάτη του Εθνικού Στρατού. Οι προθέσεις του δεν περνούν απαρατήρητες από τον Χίτλερ αλλά ούτε από τον Καγκελάριο Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), ο οποίος δίνει εντολή διάλυσης και της SA και της SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), τον οποίο ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει να άρει την απαγόρευση λειτουργίας των δύο οργανώσεων, πράγμα που επιτυγχάνει στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ. Το 1933ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ στο αξίωμα του Καγκελάριου και η SA θα έπρεπε να είναι από τα βασικά του στηρίγματα. Ωστόσο, ο ηγέτης της, Ρεμ, αποτελεί εν δυνάμει αντίπαλο του Χίτλερ μέσα στο Κόμμα, ηγούμενος μιας πανίσχυρης οργάνωσης. Γι' αυτό ο Χίτλερ αποφασίζει να εξουδετερώσει, τόσο αυτόν όσο και την SA. Κρίνει ότι η SA έχει εκπληρώσει την αποστολή της, που ήταν να στηρίξει την κατάληψη της εξουσίας. Ο Χίτλερ και το Κόμμα δεν την χρειάζονται πλέον. Σε αυτό τον ενθαρρύνει ο Γκέρινγκ, ο οποίος, ύστερα από τον Εμπρησμό του Ράιχσταγκ, αναγκάζεται να δεχτεί ως "βοηθητική αστυνομία" (Hilfspolizei) 24.000 άνδρες της SA, γεγονός που τον γεμίζει τρόμο, καθώς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Ο Χίτλερ συμμερίζεται τη γνώμη του. Ο Ρεμ και η οργάνωσή του πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Έτσι, τον Ιανουάριο του 1934 ο Χίτλερ δίνει εντολή στην Γκεστάπονα συλλέξει στοιχεία που να ενοχοποιούν τον Ρεμ, τον οποίο θεωρεί - και ορθά - πολιτικό του αντίπαλο. Τον Φεβρουάριο αναγγέλλει τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της SA. Ο Ρεμ ανταπαντά αυξάνοντας τον αριθμό των ενόπλων της SA, κάτι που πολλοί εκλαμβάνουν ως προετοιμασία ανταρσίας και πραξικοπήματος. Ο Ρεμ προτείνει την ένταξη αρκετών ηγετών της οργάνωσης στον Στρατό, που αρνείται την "προσφορά" των επιπλέον στελεχών.
Βιβλιογραφία
- Joachim C. Fest, Hitler, Harcourt Brace Publishing, Houghton Mifflin Harcourt, 2002 ISBN 0-15-602754-2
- William L. Shirer, The rise and fall of the Third Reich, Simon & Schuster, New York, 1990 ISBN 0-671-72869-5
- Richard J. Evans, The Coming of the Third Reich, Penguin, 2004, ISBN 1-59420-004-1
Πηγές, Σημειώσεις
- Jump up ↑Marcus Wendel, History of the SturmAbteilung
- Jump up ↑Graf είναι τίτλος ευγενείας, αποδιδόμενος στα Ελληνικά ως "Κόμης"