Δεν ξέρεις που να πρωτοσταθείς... στους στίχους, στη μελωδία, στις φωνές...;
Σαν ν'απογειώνεται η ψυχή, σαν να εξαγνίζεσαι νοιώθεις...
Άλλες εποχές, άλλα συναισθήματα, πιο αγνά, πιο όμορφα... πιο ανθρώπινα...πιο τρυφερά... ίσως γιατί το παιδί μέσα μας, δεν είχε ακόμα τότε χαθεί...
Αφιερωμένο σ'εκείνους που ξέρουν ν'αναγνωρίζουν την αγγελική θωριά μιας άλλης Ελλάδας...
Πόπη