Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Το τηλέφωνο χτύπησε σε γνωστό ραδιοφωνικό-τηλεοπτικό σταθμό. Ο διευθυντής παραγωγής της εκπομπής απάντησε και από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε μια φωνή γεροντίστικη αλλά συνάμα περήφανη και καθάρια.
«Είναι ντροπή βρε παιδιά» είπε η ηλικιωμένη κυρία.
«Ποιο είναι ντροπή;» απάντησε ο διευθυντής παραγωγής.
«Είναι ντροπή αυτό που γίνεται. Καλείτε τους πλούσιους να βοηθήσουν τους φτωχούς, ζητάτε από αυτούς που έχουν να δώσουν ελεημοσύνη σ’ αυτούς που δεν έχουν. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνες, δεν ζητάνε οι φτωχοί ελεημοσύνες. Δουλειά ζητάνε για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς».
Το φαινόμενο αυτό, της προσφοράς «βοήθειας» σε ανθρώπους που τη χρειάζονται έχει κάμποσο διάστημα που εμφανίστηκε και προωθείται από ραδιοφωνικούς, κυρίως, σταθμούς. Γιατροί, δικηγόροι, φροντιστές μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, ψυχολόγοι, εκδοτικοί οίκοι και ότι άλλο επάγγελμα ή ειδικότητα μπορείτε να φανταστείτε, προσφέρουν «δωρεάν» τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που
δήλωσαν από πριν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ότι έχουν ανάγκη και δέχονται τη «δωρεάν» προσφορά από τους παραπάνω επαγγελματίες.
Τα ονόματα των επαγγελματιών αναρτώνται στις ιστοσελίδες των σταθμών και ανακοινώνονται στον «αέρα» κατά τη διάρκεια της ροής των προγραμμάτων των ραδιοφωνικών σταθμών. Το όλο εγχείρημα βαφτίζεται ως πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς ή αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας.
Οι ενστάσεις που υπάρχουν είναι πολλές και έχουν να κάνουν με το ενδεχόμενο το όλο εγχείρημα να είναι, ουσιαστικά, ένας άλλος τρόπος προβολής και διαφήμισης των επαγγελματιών και εταιριών που ντύνεται με «ανθρώπινο» και «κοινωνικό» προσωπείο για να έχει μεγαλύτερη πρόσβαση στις συνειδήσεις των ακροατών.
Έτσι κι αλλιώς για κάποιες κατηγορίες επιχειρήσεων υπήρχε η δυνατότητα της «δωρεάν» προσφοράς με αντάλλαγμα κάποιες φοροελαφρύνσεις.
Θα υποστηρίξει κάποιος πως, αφού κάνουν το καλό, γιατί να μην έχουν κι εκείνοι κάποιο όφελος;
Μα τότε δε μιλάμε για καλοσύνη αλλά για συναλλαγή. Όποιος θέλει να βοηθήσει και τίποτε παραπάνω δεν θέλει ούτε απαιτεί να ανακοινωθεί δημοσίως το όνομά του. Προσφέρει αυτό που μπορεί χωρίς ποτέ κανείς να μάθει ποιος έκανε την προσφορά. Αν γίνεται γνωστό ποιος έκανε την προσφορά τότε μιλάμε για διαφήμιση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «εναλλακτική μορφή διαφήμισης» αλλά όχι για κοινωνική προσφορά.
Άλλωστε το να προσφέρεις, για παράδειγμα, δωρεάν μαθήματα σε έναν μαθητή λυκείου μιας περιοχής, σε τίποτα δεν βελτιώνει τη θέση των υπόλοιπων μαθητών που βρίσκονται στην ίδια οικονομική κατάσταση με τον έναν «τυχερό». Το ζητούμενο είναι να υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν όλοι οι μαθητές που έχουν ανάγκη πρόσθετης βοήθειας πέραν του σχολείου. Όμως, η ενισχυτική διδασκαλία και η πρόσθετη διδακτική στήριξη που μπορεί να ήταν μία λύση, θυσιάστηκαν για να μην χάσουν τα κέρδη τους οι δανειστές μας.
Είναι το λιγότερο υποκρισία, να γίνονται περικοπές μισθών, καταργήσεις συλλογικών συμβάσεων και απολύσεις, από τη μία, και από την άλλη να προσφέρονται με «κοινωνική ευαισθησία» ψίχουλα αγάπης στους συμπολίτες μας για να μπορέσουν, δήθεν, να ξεπεράσουν την κρίση. Μα η κρίση δημιουργήθηκε από τα αφεντικά, τους «επενδυτές» και τους πολιτικούς υφισταμένους τους και όχι από τον κόσμο.
Ας αφήσουν λοιπόν ήσυχους τους ανθρώπους να τα βγάλουν πέρα με την ανέχεια χωρίς να ποδοπατούν την περηφάνια και την αξιοπρέπειά τους. Ας μας αφήσουν ήσυχους να χτίσουμε πάλι τα όνειρά μας. Σ’ αυτά δεν θα έχει θέση κανένας από τους παραπάνω «σωτήρες».
Πηγή