Γράφει η Πόπη Σουφλή
Σας αρέσουν τα παραμύθια; Υποθέτω πως ναι... Σε ποιό παιδί δεν αρέσουν..
Ναι... ξέρω.. θα πείτε πως δεν είμαστε πια παιδιά...
Και λοιπόν;
Ευκαιρία να ξαναγίνουμε... Αφού η καρδιά πεταρίζει προς το χθες μας...
Οι αναμνήσεις μας στήνουν χορό, από εκείνα τα χρόνια τα παλιά.. τότε που ήμασταν παιδιά...
Τότε που η προσμονή για τα Χριστούγεννα, σήμαινε πως το οικογενειακό τραπέζι θα ήταν στρωμένο με καλούδια που δεν τα βλέπαμε παρά μόνο κάτι τέτοιες μέρες...
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, των Φώτων και την Ανάσταση... άντε και τον Δεκαπενταύγουστο...
Τα Χριστούγεννα όμως ήταν κάτι το ξεχωριστό...
Ήταν η γιορτή η δική μας... η γιορτή των παιδιών... σήμαινε το τριγωνάκι ανα χείρας και πουρνό πουρνό να κτυπάμε τις πόρτες των σπιτιών για να πούμε τα κάλαντα..
Κι έβγαιναν οι νοικοκυρές με τις ποδιές και μας τράταραν.. μια δεκάρα, έναν κουραμπιέ... ένα μελομακάρονο...
Ναι... ξέρω... έγινε έκρηξη στους σιαλογόνους αδένες σας μ'εκείνες τις γεύσεις τις μαγικές, τις μοσχομύριστες... αυτές που χάθηκαν, μα .. μα η θύμιση τις ξαναφέρνει στο παρόν και κάπου εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται το χθες...
Πάμε λοιπόν εκεί;;;;
Εκεί που μας πάει η καρδιά... σ'εκείνα τα χρόνια που στερηθήκαμε πολλά, μα... η οικογένεια ήταν όλη γύρω από ένα τραπέζι... ένα φτωχικό Χριστουγεννιάτικο δέντρο με λιγοστές μπάλες, ένα τζάκι αναμένο κι όλοι μαζί περιμέναμε να γεννηθεί ο Χριστός...
ΤΟΝ περιμέναμε... ΤΟΝ πιστεύαμε...
Τότε που στις παιδικές μας ψυχές, γεννιόταν ο ... δικός μας Χριστός...
Οι αναμνήσεις, δεν κοστίζουν... κοστίζει όμως που τις αφήσαμε κλεισμένες σε κάποιο δωμάτιο της ψυχής, και προχωρήσαμε χωρίς αυτές....
Ανοίξτε την πόρτα κι αφήστε τες να ξεχυθούν...
Η νύχτα είναι μαγική...
Πόπη