Νικόλας Βουκκαλής / Εκδότης
Σκέψεις. Διάδρομοι, παράδρομοι, λεωφόροι, εθνικές οδοί, περιφερειακοί κι από εκεί στον ουρανό. Ψάχνοντας το αιωνόβιο εκείνο αστέρι που περίλαμπρο φώτιζε τα ουράνια κάποτε για τον δρόμο για Εκείνον.
Πλέον δεν ξέρω τι μας απέμεινε ως πολιτισμός, ως ανθρωπότητα, τι περιέσωσε η ηθική μας, τι διαφύλαξε η πίστη μας. Γύρω βλέμματα χαμηλά, φωνές που λιγοστεύουν την δύναμη και την πυγμή τους, χειραψίες που πάγωσαν σε μια ανεκμετάλλευτη κίνηση εναγκαλισμού. Μέσα μου, μια απορία περιρρέουσα, να διασχίζει τις φλέβες, τις αρτηρίες, μέχρι να βγει να αναπνεύσει στην σάρκα...
Πλέον δεν ξέρω τι μας απέμεινε ως πολιτισμός, ως ανθρωπότητα, τι περιέσωσε η ηθική μας, τι διαφύλαξε η πίστη μας. Γύρω βλέμματα χαμηλά, φωνές που λιγοστεύουν την δύναμη και την πυγμή τους, χειραψίες που πάγωσαν σε μια ανεκμετάλλευτη κίνηση εναγκαλισμού. Μέσα μου, μια απορία περιρρέουσα, να διασχίζει τις φλέβες, τις αρτηρίες, μέχρι να βγει να αναπνεύσει στην σάρκα...
Ποια Χριστούγεννα είναι αυτά που αξίζουν περισσότερο από τα φετινά; Της συνειδητοποίησης, της παραδοχής, της ανάληψης ευθυνών από το χριστεπώνυμο πλήθος πως σφάλαμε και οφείλουμε να ανασυνταχθούμε για να μην επαναληφθεί η κατασπατάληση ευκαιριών όπως τόσα χρόνια προηγήθηκε...
Ποια Χριστούγεννα θα ήταν πιο φωτεινά αν όχι τα φετινά της «ψυχικής γνωμάτευσης» πως ο «ασθενής» πολιτισμός απεβίωσε,διεσώθη ο «υγιής» πολιτισμός των αξιών, των ηθών, των εννοιών της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα μας;
Και ποια Χριστούγεννα θα έφεραν πιο αρτιμελές το μήνυμα της άφιξης Εκείνου στην γη, αν όχι τα φετινά που πλέον έχει βρει μια φάτνη στις καρδιές μας, ευρύχωρα, ζεστά, άνετα και μπορεί να μεγαλώσει μέσα μας την υπόστασή του, την άσαρκή του παρουσία, την μετουσίωση των δακρύων του;
Τα Χριστούγεννα δεν κρύβονται σε έννοιες που φιλοξενούνται σε βιτρίνες στα καταστήματα, ούτε αντανακλώνται στα πανάκριβα δώρα που συγκεντρώνονται κάτω από το δέντρο. Τα Χριστούγεννα δεν άδονται σε ρεβεγιόν παραμονής, ούτε ράβονται με τουαλέτες και σμόκιν.
Τα Χριστούγεννα δεν κερδίζονται στις ρουλέτες ούτε στα λόττο και τις ξερές στα σπίτια. Τα Χριστούγεννα δεν τσουγκρίζουν τα κρυστάλλινα ποτήρια στις δεξιώσεις και τα τηλεοπτικά γιορτινά τραπέζια. Αυτά τα Χριστούγεννα, ήρθαν για να μας γλιτώσουν από την παρανόησή τους όπως τα αντιλαμβανόταν ο κόσμος μας, ο υλιστικός, ο καταναλωτικός, ο απαξιωτικός, ο καριερίστας κόσμος μας, τόσες χαμένες εποχές.
Ήρθαν σαν ένα άλλο ξυπνητήρι μέσα στην Άγια Νύχτα να μας υπενθυμίσουν πως σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά... ο συνεπιβάτης. Κι αν συνεπιβάτης στο ταξίδι μας - το σύντομο - στην γη είναι ο Χριστός, τότε μόνο αξίζουν. Όπως τον μεταφράζει ο καθένας μέσα μας. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας με το δράμι νοημοσύνης του. Ο συνεπιβάτης που θα φέρει την χαρά, την αγάπη, την ελπίδα, το φως, την ευτυχία μέσα στις σκοτεινές εποχές που υπαίτια ζούμε.
Για αυτό, αυτά τα Χριστούγεννα, το μόνο που θα ζητήσω από το αστέρι της Βηθλεέμ, είναι να μηνύσει των Χερουβείμ, να βγάλουν τα γκρέιντερ γιατί εδώ κάτω, αποκλειστήκαμε. Καλές γιορτές και καλά Χριστούγεννα με τον Χριστό σε όλους.
Πηγή