Η καρδιά, έχει τον δικό της ρυθμό, τον δικό της χτύπο, τον δικό της χρόνο, χωρίς αρχή και τέλος.. έχει ροή και κίνηση... έχει αρμονία... έχει ρυθμό, έχει κουπιά για να σχίσει τα νερά... έχει φτερά για να πετάξει και να ενώσει το χθες, το μετά και το τώρα, σε μια στιγμή... που δεν έχει αρχή και τέλος..
Κι είναι αυτή η στιγμή μαγική... είναι η στιγμή που επιστρέφεις εσύ σ'εσένα... η στιγμή που ενώνονται όλα τα κομμάτια σου και γίνονται ένα... είναι η στιγμή που ότι αγαπάς, όσους αγαπάς γύρω σου στέκονται... είναι η στιγμή να δώσεις χώρο στην καρδιά να σου μιλήσει έτσι όπως μόνον αυτή ξέρει να μιλά στη δική της γλώσσα... αυτή που χρόνια καταχώνιασες για να την ξεχάσεις.. ηθελημένα την αγνοούσες, μ'αυτή ποτέ δεν σταμάτησε να χτυπά και σήμερα ήρθε η ώρα να την ακούσεις..
Κι αν από το προσκλητήριο της στιγμής κάποιος λείπει, μην λυπηθείς... ίσως έχει άλλους ρυθμούς η δική του καρδιά απ'την δική σου..
Ότι σε πόνεσε, ότι σε πλήγωσε, αγκάλιασέ το, αγάπησέ το γιατί δικά σου κομμάτια ήταν κι ήρθαν απ'το χθες για να συναντήσουν το τώρα σου και να κτίσετε μαζί το αύριο... γι αυτό, κάντους χώρο στην καρδιά σου..
Απ το μυαλό σου, μην προσμένεις να κατανοήσει πολλά... αυτά μόνο η καρδιά μπορεί να τα ερμηνεύσει, να τα κατανοήσει.. γιατί η καρδιά, ξέρει τον τρόπο...
Καληνύχτα
Πόπη
If You Forget Me
I want you to know
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.
Pablo Neruda