Σ΄έναν κόσμο που μοιάζει καμμένο χαρτί, σε μια κοινωνία αδυσώπητη που βιάζει και καταπατά ψυχές, σ'έναν ουρανό γεμάτο σύννεφα, αναζητάς οξυγόνο...
Ανθρώπινες φιγούρες περιπλανιούνται γυμνές από ψυχή κι αισθήματα, αναζητώντας το άυλο, το άπιαστο, το ανέγγιχτο.. το όνειρο... μετρούν ανάσες.. παλμούς...
Όνειρα κρυμμένα σε γωνιές, βγαίνουν κι ελευθερώνουν ψυχές... πάντα τα όνειρα λευθέρωναν ψυχές...
Καληνύχτα
Πόπη