Αμείλικτος ο καθρέπτης στα χρόνια που περνούν από πάνω σου... μεγάλωσες.. κάπου αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση... κι όμως εκείνο το παιδί υπάρχει μέσα σου, για να σου θυμίζει πως κάποτε, πολύ παλιά, διαφορετικά έβλεπες τη ζωή.. πιο απλή, πιο ανόθευτη, πιο καθαρή...
Κάποια χρόνια, την άφησες να γίνει επιτηδευμένη, να γίνει λίγο δήθεν... κι ερχόταν εκείνη η φωνή από μέσα σου, τόσο παιδική, τόσο γλυκιά, να σου θυμίζει πως το ψεύτικο και το δήθεν, άφηναν πάντα μια πικρή γεύση... κι αυτή η φωνή, σ'επανέφερε στην τάξη...
Κι έφτασε μια στιγμή, που όλα ανατράπηκαν... η ζωή τούμπα, που λένε... ένα γεγονός ακόμα κι όταν δεν σε αφορά, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω... ν'αναθεωρήσεις τη ζωή, να την δεις με άλλα μάτια κι από τότε, το παιδί μέσα σου, μιλούσε πια πολύ λίγο... απλά σε παρατηρούσε... άλλοτε λίγο σκεπτικό, άλλοτε με μια τσαχπινιά στα μεγάλα του μάτια, κι άλλοτε λίγο θυμωμένο...
Είναι η στιγμή που βάζεις τα όριά σου, που αναζητάς την ουσία, που δεν αποφεύγεις τις ευθύνες σου, που μπορείς να γελάς με τα λάθη σου, που δεν θεωρείς πως είσαι κάτι ξεχωριστό.. κάτι εκλεκτό σε σχέση με τους άλλους, που σκοτώνεις το "εγώ"μέσα σου, που δεν επαίρεσαι για θριάμβους, που δεν ανέχεσαι γύρω σου μετριότητες, παρφουσκωμένους εγωισμούς, καιροσκοπους...
Είναι η στιγμή που θες γύρω σου ανθρώπους που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που αναζητούν την ειλικρίνεια και την αλήθεια στα ουσιώδη.. στα απαλά αγγίγματα της ψυχής και στην ειρήνη που μπορεί να συνυπάρξει με την συνειδητότητά σου και με τους γύρω σου...
Είναι η στιγμή, που γίνεσαι και πάλι.. παιδί... αυτό έχεις να μοιραστείς με τους γύρω σου... αυτό θέλεις να πάρεις απ'αυτούς.. το απλό, το αγνό και τ'ανόθευτο.... συνειδητά.
Καληνύχτα
Πόπη