"Ζούμε παράξενες εποχές... εποχές που η Αγάπη δοκιμάζεται σκληρά.. θρυμματίζεται χαμένη σε αδιέξοδα. ... κι όμως η Αγάπη , η αληθινή Αγάπη, στ'αδιέξοδα φαίνεται... στα δύσκολα ανεβαίνει σκαλοπάτια...
Είναι τόσο όμορφο να έχεις κάποιον ν'αγαπάς, να νοιάζεσαι, να φροντίζεις, να κρατάς το χαμόγελό του ζωνταντό, αληθινό...να ακουμπάς στον πυρήνα της ύπαρξής του κι αυτός στον δικό σου.. ν'ακούς τις έγνοιες του... να είσαι μια ανοιχτή αγκαλιά... ένα τρυφερό χάδι... να μοιράζεσαι...
Κι είναι το ίδιο όμορφο να νοιώθεις πως αυτή η Αγάπη, επιστρέφει σ'εσένα μέσα από δυο μάτια που κοιτούν το βάθος των δικών σου ματιών, ζεσταίνουν την ψυχή σου, μοιράζεται τις σκέψεις σου, τις στιγμές σου..", μου έλεγε το απόγευμα μια φίλη...
"Δηλαδή, ζητείται Αγάπη"; την ρώτησα..
"Ναι", μου απάντησε...
"Πρώτα μάθε ν'αγαπάς εσένα, κι ύστερα θάρθει να σε βρει η Αγάπη... "της είπα... "γιατί η Αγάπη μόνο στην Αγάπη ακουμπά.. διαφορετικά περνάει και φεύγει..."
Καλό βράδυ
Πόπη