Είναι χρόνια τώρα, που η «αγάπη» σκάλωσε στα σύρματα και στα καλώδια.. έφυγε από τις ματιές και τ’ αγγίγματα, κι έγινε λέξεις στα πλήκτρα… πουλιέται κι αγοράζεται τόσο εύκολα, σαν μια ανάσα… δημιουργεί όνειρα ανάμεσα σε πρόσωπα που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ κι ίσως ποτέ δεν θα συναντηθούν… αλλ’ «αγάπη» θέλει να λογίζεται..
Λέξεις όμορφες για να ηχούν στα …μάτια αλλά σαν λέξεις, κι όχι σαν ήχοι, σαν βλέμμα, σαν άγγιγμα… παιχνίδια που στήνουν ψυχές για να περάσουν την ώρα τους, για να σπάσουν τις μοναξιές τους, για να νοιώσουν ότι «ζουν»… άφοβα, χωρίς κόστος, χωρίς εκείνο το γλυκό χτυποκάρδι που γεννάει ο έρωτας…
Η μοναξιά έχει βρει διέξοδο και νομίζει πως ζει, ανάμεσα σε μπερδεμένα καλώδια και συνδέσεις που χάνονται στο άπειρο.. που δεν θα σχηματοποιηθούν ποτέ σε έρωτες ανθρώπινους, αλλά θα μείνουν για πάντα μυστικοί θαυμαστές του αληθινού, που δεν είχαν το θάρρος να αγγίξουν ποτέ…και θα κρεμούν το Adieu mon ami σε μια οθόνη...
Όχι... η Αγάπη, δεν σκάλωσε... δεν κρύφτηκε στα καλώδια... σ'αυτά κρύφτηκε ο φόβος...
Η Αγάπη βρίσκεται μόνο στο φως και κοιτάζεται πρόσωπο με πρόσωπο με την... Αγάπη... οι ψυχές μοιράζονται το εύθραυστο γιατί εκεί βρίσκεται η Δύναμη της Αγάπης.
Καληνύχτα
Πόπη
Υ.Γ. «Παντα εμεις οι ανθρωποι κανουμε ενα συνηθισμενο λαθος.
Φαινομαστε δυνατοι για να κρυψουμε κατι ευθραυστο μεσα μας».
Φαινομαστε δυνατοι για να κρυψουμε κατι ευθραυστο μεσα μας».