Η γενιά μου, θυμίζει κάτι από τις περιπλανήσει της Αλίκης, στη χώρα των θαυμάτων.. γεννήθηκα σε χρόνια αθώα, χιλιοτραγουδισμένα... έμαθε να σέβεται και να αγαπά τα δάκρυα της και να μην νρέπεται να τα δείξει.. είδε τους μύθους της ζωντανούς, να έχουν τη μυρωδιά από αγιόκλημα και γιασεμιά και τη γεύση του ταμ ταμ, είδε στις πάνινες οθόνες των θερινών σινεμά, μυθικά τέρατα της 7ης Τέχνης και δέθηκε μαζί τους αιχμάλωτη... έμαθε να ζει... να κάνει όνειρα πως θ' αλλάξει τον κόσμο...
Κάποιοι λοξοδρόμησαν... κάποιοι απόμειναν να κάνουν ακόμα όνειρα...
Απόψε, σερβίρω αναμνήσεις...
Καληνύχτα
Πόπη
...