Είναι η πιο μεγάλη στιγμή της μέρας, αυτή που τελειώνει.. είναι αυτή που ακούς την αναπνοή σου στην ησυχία της νύχτας... την ώρα που οι χορδές της ψυχής, αφήνουν τους δικούς τους ήχους ν'ακουστούν.. την ώρα που μετράς τα συν και τα πλην της μέρας που πέρασε, κι ανακαλύπτεις πόσο εύθραυστα είναι όλα... σχέσεις, γεγονότα, στιγμές... ένα φύσημα και χάνονται...
Μια μουσική η ζωή, κι ο καθένας μας το δικό του όργανο έχει... τη δική του μουσική παίζει... δύσκολο που είναι να συντονιστούν οι ψυχές μεταξύ τους... ξεκούρδιστες οι χορδές κι η μελωδία ακούγεται παράτερη.. σαν τους ήχους ενός θλιμμένου βιολιού...
Ακόμα κι αν θες να συντονιστείς με τις μουσικές των άλλων ανθρώπων, είναι τόσο δύσκολο να γραφτεί μια καινούργια μελωδία... κι υπάρχουν τόσες ιστορίες που αρχίζουν και τελειώνουν πριν καν γράψουν το δικό τους τραγούδι...
Ίσως γιατί δεν προσάρμοσαν την απλότητα της Αλήθειας στους ήχους της ψυχής τους...
Λένε, πως η αλήθεια είναι απλή...
Λένε πως η αλήθεια είναι επίμονη...
Λένε πως όσο την κάνεις παραπέρα, όσο την σκεπάζεις, όσο την θάβεις κάπου, αυτή πάντα βρίσκει τρόπο και σου πετάγεται ξαφνικά μπροστά σου... ΠΑΝΤΑ....
Έτσι λένε... απλά δεν το πιστεύουν.. και τα λόγια πάντα τα παίρνει ο αγέρας... δεν γίνονται ποτέ μουσικές της ψυχής...
Λένε πως η ζωή, είναι μουσική... είναι ψυχές...
Ίσως... μα για να παίξει το δικό της ανεπανάληπτο κουιντέτο, τα όργανα πρέπει να συντονιστούν..
Ζωή ... Μουσική... Αλήθεια....
Καληνύχτα
Πόπη