Στη ζωή σου, θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους... κάποιοι ... ελάχιστοι θα ξεχωρίσουν.. θα 'ναι σαν ΦΩΣ.
Ίσως το φως τους να σε φωτίζει σαν ένας μικρός ήλιος, που θα ρίχνει τις αχτίνες του στα σκοτεινά μονοπάτια σου... ίσως πάλι να είναι μια μικρή φλόγα που τρεμοπαίζει..
Είναι τ'αστέρια που σου χαρίζει η ζωή..
Μην κάνεις το λάθος να τους βάλεις σε μια φόρμα, να τους βρεις κάποιον ορισμό... κάποια ταμπελα τέλος πάντων...
Μην προσπαθήσεις καν να τους περιγράψεις... στον ανθρώπινο λόγο,δεν θα βρεις λέξη που να ταιριάζει, που να δένει με τον χρόνο και τον χώρο τους..
Πες τους απλά "ΨΥΧΗ ΜΟΥ"... γιατί θα τους συναντάς στις δικές σου σιωπές... θα μοιράζονται σαν αόρατοι άγγελοι όλες τις στιγμές σου.. θα βρίσκονται δίπλα σου στο γέλιο σου.. την ώρα που δακρυζεις... μα πιο πολύ θα τους βρίσκεις στην ώρα της σιωπής... και μαζί τους θα μοιράζεσαι εκείνο το δωμάτιο της ψυχής που φυλάς τους ακριβούς θησαυρούς σου...
Μπορεί να μην είναι δίπλα σου, μαζί σου, με την φυσική τους παρουσία... υπάρχει όμως μια κλωστή που θα σε συνδέει για πάντα μαζί τους... μια κλωστή που δεν θα σπάσει ποτέ... κι αυτή η κλωστή, θα τροφοδοτεί την ψυχή σου με ζεστασιά, θα 'ναι μια αγκαλιά γεμάτη θαλπωρή, που μαζί της θα πετάς σ'απέραντες θάλασσες και βουνά... θα ΄ναι πάντα δεμένοι στο κατάρτι της ψυχής σου, ως το τέλος της ζωής σου κι ύστερα.. στον αέναο χρόνο των ψυχών....
Καληνύχτα
Πόπη