Έμαθες πια να κρύβεσαι... να είσαι η αντανάκλαση πίσω από έναν καθρέπτη... ξέχασες ακόμα και να χαμογελάς.. έμαθες να προσποιείσαι το γέλιο... κι οι μέρες γίνονται μήνες... γίνονται χρόνια... το αύριο κάπου ξεχάστηκε... οι φίλοι λιγόστεψαν.. έτσι γίνεται πάντα... στις στιγμές της αδυναμίας, οι δυνατοί μένουν σχεδόν μόνοι...
Κρυψώνας ο καθρέπτης, έγινε η ασπίδα σου...μοναχική σκιά ανάμεσα στις σκιές κυκλοφορείς, έτσι απλά... σου μοιάζει η σκιά... ξέχασες και τι σημαίνει ελπίδα...
"Δε αγαπιούνται οι σκιές"λες και το έχεις πιστέψει...
ΛΑΘΟΣ! Αγαπιούνται... αγαπιούνται αρκεί έστω και μια αχτίδα να πέσει πάνω τους τη σωστή στιγμή...
Είναι η στιγμή, που η ζωή αποκτά νόημα... αποκτά ουσία...
Καληνύχτα
Πόπη