Στο τέλειωμα της μέρας σου... όταν τα πάντα έχουν σιγάσει γύρω, εκεί που κοντεύει το φεγγάρι να συναντήσει το πρώτο φως της μέρας, είναι που πολεμάς τους δικούς σου δράκους... είναι που η ψυχή κρεμιέται σε μια κλωστή... είναι που διαβαίνεις στα μονοπάτια τ'ουρανού... εκεί που βρίσκεις το δικό σου ουράνιο τόξο... τις δικές σου πεταλούδες που κυνηγούν το λιγοστό φως... εκεί που παύεις να νοιώθεις δυνατός...
Είναι η ώρα που μαζεύεις στιγμές της μέρας που πέρασε.. είναι η ώρα που ακόμα και τ'άψυχα παίρνουν ζωή και ψυχή.. είναι η στιγμή που σβήνεις το φως για να βυθιστείς σ'έναν ύπνο χωρίς όνειρα..
Είναι η ώρα που κιοτεύουν το κουράγιο, η προσευχή, η προσπάθεια, η ελπίδα...και μόνο λίγες λέξεις απέμειναν να ψιθυρίσεις... ίδιες κάθε βράδυ:
Αύριο είναι μια άλλη μέρα....
Καληνύχτα
Πόπη