Όταν οι θύμισες στήνουν τον δικό τους μακάβριο χορό γύρω από τα περασμένα, το δάκρυ κυλά πικρό... αγάπες πεθαμένες σαλεύουν κι ανάβουν οι καϋμοί... είναι που οι παλιές αγάπες από το βάθος των καιρών σου γνέφουν..
Στρέφεις το βλέμμα και τις κοιτάς... στην πάχνη τυλιγμένες του χθες που πέρασε... που δεν ξαναγυρίζει... το ξέρεις...
Το σήμερα, είναι εδώ... αχτίδα που ξεγλυστρά μέσ'απ΄ τα σύννεφα και τα παραμερίζει για να φτάσει η ζεστασιά και το φως της ως την ψυχή σου...
Κι αν ο ήλιος είναι χλωμός... το χιόνι της καρδιάς άρχισε να λιώνει... στα μάτια ξαναφαίνεται η ζωή... στα χείλη το χαμόγελο... και... και η ζωή είναι εδώ... μπροστά σου και σε περιμένει...
Μην την αφήσεις να φύγει απ'τα χέρια σου... το χθες, ανήκει στο χθες... το σήμερα, στο τώρα και στο αύριο..
Κλείσε την πόρτα στο χθες.. βάλε το κλειδί σ'ένα κουτάκι της ψυχής και φύλαξέ το σαν κάτι πολύτιμο και.... και προχώρα..
Η ζωή συνεχίζεται... στην επόμενη στροφή του δρόμου, ποτέ δεν ξέρεις τι θα φανεί..
Καληνύχτα
Πόπη