Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας οφείλεται στις προθέσεις.
Πάρτε για παράδειγμα το ρήμα "ΠΡΑΤΤΩ"
Όταν μπει μπροστά η πρόθεση "εις"γίνεται ΕΙΣΠΡΑΤΤΩ, δηλαδή αμείβομαι με χρήματα για κάποια υπηρεσία.
Όταν προηγείται η πρόθεση "Δια"τότε μετατρέπεται σε ΔΙΑΠΡΑΤΤΩ, δηλαδή υποδηλώνει την τέλεση πράξης μέσω της οποίας εκτελείται η "υπηρεσία"της "εισπράξεως".
Με τον ίδιο τρόπο και η πρόθεση "Συν"μεταβάλλει σε ΣΥΝΠΡΑΤΤΩ την ταυτόχρονη επιχείρηση διάπραξης και είσπραξης, που εκτελείται με κοινό σκοπό εντολοδόχου και εντολέα.
Η ελληνική γλώσσα λατρεύει την αλήθεια και δεν αφήνει τίποτα ανερμήνευτο....