Πάντα μ'άφηναν αδιάφορη οι... νεοταξίτικες ξενόφερτες "παγκόσμιες ημέρες"... αυτές που τις τελευταίες δεκαετίες, βάζουν μια ημερομηνία πάνω σε ιδιότητες, πρόσωπα και στιγμές της ζωής μας...
Ημέρα της Γυναίκας... ημέρα του Πατέρα... ημέρα του Άνδρα... ημέρα του Παιδιού... ημέρα της Μητέρας... ημέρα των Ερωτευμένων... κι εκατοντάδες άλλες μέρες, όσες και οι μέρες του χρόνου...
Είμαι Γυναίκα και Μάνα 365 μέρες του χρόνου, κάθε χρόνο... χωρίς ταμπέλες και κλισέ...
Είσαι Άνδρας και Πατέρας, όλο το χρόνο...
Είσαι ερωτευμένος για μέρες... για μήνες... για χρόνια... για πάντα...
... κι όχι για μια συγκεκριμένη μέρα...
Και τώρα που πέρασε αυτή η ανόητη γιορτή, η τόσο χαζή... η τόσο στημένη... η τόσο καταναλωτική, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για τον έρωτα και την αγάπη έτσι όπως τις νοιώθω, 365 μέρες το χρόνο, όλα τα χρόνια της ζωής μου...
... και θα σας πω, πως ερωτεύθηκα τον Λεό... πως αγάπησα τον Καλίλ... και πως μέσα απ'αυτούς, έμαθα ν'αγαπώ αληθινά ... να δίνω νόημα κι ανάσα στα δικά μου συναισθήματα, όπου κι αν τα εκφράζω...
Καλό ξημέρωμα...
Καλλιόπη
