Άνοιξη, κι ο ήλιος διαφεντεύει τις ζωές μας... κι όμως η καρδιά κάποιων, είναι κρύα... το έρεβος αντί του φωτός εδρεύει μέσα τους... κρύβονται στο αλεξήλιο της μνήμης...
Λοξοδρομούν και σε σκοτεινά σοκκάκια πορεύονται, αντί του ήλιου τη ζεστασιά και το φως... θύματα του παρελθόντος που τους στοιχειώνει και μαζί τους στοιχειώνει ο φόβος και το χάος..
Στα σεργιάνια τους στο χθες, ψάχνουν το λάθος... τα σκοτάδια, φεύγουν μόνο σαν φιλιώσουν το χθες με το σήμερα... τα σκοτάδια φεύγουν, μονο σαν ξανανοίξουν την ψυχή τους στον ήλιο... γιατί εκεί ζεσταίνεται και φωτίζεται η ψυχή....
Καληνύχτα
Πόπη