Ανοιχτή επιστολή στον …. «ΘΕΟ» που όπως όλα δείχνουν, χάνει την εξουσία του....
Γράφει η Πόπη Σουφλή
Με ρωτούν πολλοί αναγνώστες μου που δεν γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, γιατί εύχομαι διακαώς να τελειώσει η εξουσία του Ι. Λουίζου ως δημάρχου...
Το παρακάτω γράμμα, αν είναι... "σαϊνια"θα τους δώσει να καταλάβουν πολλά.... μα πάρα πολλά...
Το έγραψα πριν από δέκα χρόνια περίπου, στην εφημερίδα μου... κι όμως είναι τόσο επίκαιρο, τώρα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές...
Οι γνωρίζοντες, αντιλαμβάνονται τι θέλω να πω σ'αυτό το πάντα επίκαιρο γράμμα... μικρό το χωριό και οι ιστορίες όλων μας λίγο πολύ γνωστές... κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, έχουν γραφτεί με μαύρα ή με χρυσά γράμματα...
Κύριε Δήμαρχε,
Ή μήπως Μεγαλειότατε;
Λάθος. «Θεέ μου», θάπρεπε να σας αποκαλέσω.
Ομολογώ, ότι με συγκινήσατε αφάνταστα, όταν στο πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο και δημοσίως, δηλώσατε με έμφαση, ότι «όταν η κυρία Σουφλή πεθάνει, την κηδεία της, θα την κάνουμε δημοσία δαπάνη»!!!
Επιτρέψτε μου, να μην σας αποκαλέσω, ούτε «δήμαρχε», ούτε «Μεγαλειότατε», γιατί οι τίτλοι αυτοί σας υποβαθμίζουν.
«Θεέ μου», θα πρέπει να σας αποκαλέσω, μια και με την δημόσια δήλωσή σας αυτή, καθίσταται σαφές, ότι θεωρείτε δεδομένο, ότι θα αποδημήσω εις Κύριον, πριν από εσάς.
Λογικό. Ως «Θεός», που θεωρείτε τον εαυτό σας, είναι «φυσικό» να
ορίζετε την τύχη και το τέλος των θνητών υπηκόων σας.Μήπως μέχρι την ημέρα που θα καθορίσετε εσείς το τέλος μου, θα πρέπει να σας είμαι ευγνώμων, ακόμα και που μου επιτρέπετε να αναπνέω;
Σας ευχαριστώ «Θεέ μου», που ως «φιλεύσπλαχνος Πατέρας», φροντίζετε για τα μικρά ανθρωπάκια, τους υπηκόους σας, και τους προεξοφλείτε «κηδεία δημοσία δαπάνη», από τον κορβανά του Δήμου.
Δεν θέλω όμως, «Θεέ μου», να ξοδευτεί ο Δήμος, δηλαδή οι συμπολίτες μου, στην κηδεία μου.
Θα δεχόμουν την πρότασή σου «Θεέ μου», αν πρότεινες να κάνεις την κηδεία μου, πληρώνοντας από την τσέπη σου.
Τώρα, γιατί έχω την εντύπωση, πως με την κηδεία μου, δημοσία δαπάνη, θα χρεώσεις κηδεία πρώτης τάξεως με Μητροπολίτες, χορωδία, όλους τους πολυελαίους αναμμένους, λουλούδια, στεφάνια, φέρετρο από έβενο, και στην πραγματικότητα θα με στείλεις με το απορριμματοφόρο του Δήμου, ελλείψει κάρου, δεν ξέρω, αλλά έτσι μου βγαίνει….
Άς το καλλίτερα.
Προτιμώ να έχω μια κηδεία «σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες», που λέει και ο ποιητής Νίκος Καββαδίας.
Βλέπεις, «Θεέ μου», το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα.
Ξέρω, ότι «φεύγοντας», δεν θα πάρω τίποτε μαζί μου.
Όπως δεν πήρε και ποτέ κανείς.
Ξέρεις κανέναν εφοπλιστή πλοιοκτήτη, να πήρε έστω και ένα κατάρτι από τα πλοία του;
Ξέρεις κανέναν εκατομμυριούχο, να πήρε ποτέ, έστω και ένα ευρώ μαζί του;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν τοκογλύφο, να πήρε μαζί του, κάτι περισσότερο, εκτός από τις κατάρες των θυμάτων του;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν αρχαιοκάπηλο, να πήρε στον τάφο του κανένα κομμάτι αρχαίου θησαυρού;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν απ’ αυτούς, που σκότωναν ή έπνιγαν τους Εβραίους, για να τους πάρουν τα χρυσαφικά και τις περιουσίες, να πέθαναν, παίρνοντας μαζί τους, κάτι από τα κλοπιμαία των δολοφονημένων ή πνιγμένων θυμάτων τους;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν τζογαδόρο, κανέναν καζινόβιο, κανέναν ρουλεταδόρο, κανέναν χαρτοπαίχτη, να πήρε μαζί του, τους πόντους ή τις μπίλιες από τις χαρτοπαιχτικές λέσχες και τα καζίνο;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν ερωτοκτυπημένο με τις καρέκλες και τις εξουσίες, να πήρε καμία «καρέκλα μαζί του»;
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν Ντόριαν Γκρέι, σύγχρονο ή παλαιότερο, που να πούλησε τη ψυχή του στον Διάβολο, για να κερδίσει δόξες και πλούτη, που να μην σάπισε και να μην βρώμισε ώσπου να λιώσει; (Άσχετο το τελευταίο. Έτσι μου ‘ρθε και το ‘γραψα).
Ξέρεις, «Θεέ μου», κανέναν κλέφτη, κανέναν εξαγοραστή συνειδήσεων, να πήρε ποτέ στον τάφο του, κάτι παραπάνω, από σιχτιρίσματα και αναθέματα;
«Θεέ μου», σ’ ευχαριστώ, για την προσφορά σου να με κηδέψεις δημοσία δαπάνη.
Συγχώρεσέ με, «Θεέ μου», για το θράσος μου, να σου ζητήσω δημόσια να εκφωνήσεις τον επικήδειό μου.
Αχ, ψοφάω ν’ ακούσω τι θα πεις για μένα.
Φαντάζομαι την σκηνή.
Σε φαντάζομαι, πάνω από το φέρετρό μου, και με κροκοδείλια δάκρυα, να μιλάς για το ΗΘΟΣ μου, (φαντάζομαι πως κάπου έχεις ακούσει αυτή τη λέξη, το πιο πιθανό, από τον δάσκαλό σου, τον Παναγιώτη Σουφλή), για την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ, για την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μου, να μην σέρνομαι γλύφοντας τον κώλο της εξουσίας, όπως συνήθως κάνουν άλλοι, για την ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ μου ως δημοσιογράφου.
Σε φαντάζομαι να ιδρώνεις και να σφίγγεσαι, για να πεις καλά λόγια, με τόσα (αληθινά) που σου έχω σούρει στα χρόνια της δημαρχίας σου, προσπαθώντας να τηρήσεις το «οι νεκροί δεδικαίωνται».
Μην τρομοκρατείσαι «Θεέ μου». Στην φαντασία μου ήταν όλα αυτά.
Θάθελα βέβαια, νάναι στην φαντασία μου, και η έκφραση που ξεστόμισες.
Είναι όμως πραγματικότητα.
Ευσεβείς πόθους, εξέφρασες.
Βέβαιος, ως «Θεό», που θεωρείς τον εαυτό σου, ότι θα αποδημήσω πολύ νωρίτερα από σένα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτε για την αλαζονεία σου αυτή.
Μήπως, να κατέβαινες λίγο από τον «θρόνο», που αυτοαναγορεύτηκες;
Έχεις αναρωτηθεί άραγε, όταν χάσεις τους τίτλους της εφήμερης εξουσίας σου, πόσο γυμνός και πόσο λίγος θα είσαι;
Έχεις αναρωτηθεί, πόσοι άνθρωποι σ’ αγαπούν πραγματικά, χωρίς τις καρέκλες και τα λεφτά σου;
Ίσως εκπλαγείς με το αποτέλεσμα.
Ξέρεις, Ιορδάνη Λουίζο, όταν έρθει η ώρα του καθενός μας να φύγει από τον προσωρινό και μάταιο τούτο κόσμο, αν κάτι αφήνει πίσω του, είναι η υστεροφημία του.
Για ένα πράγμα, είμαι βεβαία, σε ότι με αφορά.
Ότι δεν θα πει ΚΑΝΕΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ, «σκατά στην ψυχή της».
Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί τι θα πουν, όταν φύγεις εσύ;
Προφανώς, ως «Θεό», που θεωρείς τον εαυτό σου, δεν πιστεύεις ότι και οι «Θεοί» φεύγουν.
Κι όμως, ΦΕΥΓΟΥΝ…
Έτσι όπως φεύγουν και οι «κοινοί θνητοί», στους οποίους ανήκω εγώ.
Κι αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι περήφανη αυτό, είναι ότι:
ΕΓΩ, μεγάλωσα δίπλα σε ΓΟΝΕΙΣ, που με δίδαξαν, δίνοντάς μου οι ίδιοι το παράδειγμα, με τον τρόπο ζωής τους, ότι η ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ, η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και το ΗΘΟΣ, πρέπει να ορίζουν την πορεία της ζωής μου.
Με τις νουθεσίες τους και έχοντάς τους ως παράδειγμα, πορεύτηκα στη ζωή μου.
ΕΣΥ;