Το νοιώθεις άραγε, πως όσο περνά ο καιρός μικραίνει ο κόσμος μας... γίνεται όλο και πιο ασήμαντος..
Μικραίνουν και τα όνειρά μας που κάποτε είχαν μια ομορφιά και μια γλύκα και τώρα γίνονται εφιάλτες...
Το νοιώθεις άραγε πως το λευκό γίνεται γκρίζο σαν τα βαριά σύννεφα;
Πως ακόμα και τα παιδιά γίνονται μικρομέγαλα και χάνουν πρώιμα την αθωότητά τους;
Το νοιώθεις άραγε, πως η αγάπη κι ο έρωτας, ξέφτισαν, ψεύτισαν, έγιναν σα φο μπιζού και κυκλοφορούν για να στολίζουν το σώμα, μα όχι την ψυχή και το πνεύμα;
Το νοιώθεις άραγε, πως οι άνθρωποι έγιναν σκληροί, ψυχροί κι αδίστακτοι, χωρίς ίχνος στοργής κι αλληλεγγύης για τον συνάνθρωπο;
Άκου... χαμογέλασε... άφησε το χαμόγελο ν'απλωθεί από τα χείλη στα μάτια σου και να μπει στην ψυχή σου...
Είναι η μόνη ελπίδα για να ξαναρχίσεις να κάνεις όνειρα, για να ξαναβρείς την πίστη σου τη χαμένη...
Το χαμόγελό σου, είναι το μόνο κλειδί, που θ'ανοίξει την πόρτα για ν'αρχίσει ο κόσμος ν'απλώνεται, κι ο ήλιος να λάμπει...
Αρκεί να χαμογελάς κι ο κόσμος όλος θα ξαναγίνει όμορφος...
Τι είναι ένα χαμόγελο;;;;;
Καληνύχτα
Πόπη