Υπάρχουν στιγμές, που δεν μοιάζουν με τις άλλες... στιγμές που σου θυμίζουν κομμάτια ζωής... κι εκεί που νόμιζες πως τις έχεις ξεχάσει, πως έκλεισες το βιβλίο σε κάποιο συρτάρι του σερβάν σου, ξεπροβάλλει η νοσταλγία, παρέα με τη μελαγχολία κι ίσως και κάποια δάκρυα ή κάποιο γέλιο που ηχεί παράξενα στο άδειο δωμάτιο... κι η μνήμη, αρχίζει να συνθέτει αλησμόνητες μελωδίες, το συναίσθημα κτυπάει κόκκινο και οι μνήμες ξεμυτίζουν, μ' αυτή τη μαγική χρυσόσκονη, μ' αυτή την αίσθηση του γλυκόπικρου, σε βήματα χορευτικής φιγούρας και στριβολίζεσαι με τα χέρια ν' αγκαλιάζουν αέρινη φιγούρα...
Ένα τραγούδι, ένας χορός.. δυο μάτια... μια θάλασσα....
Το τραγούδι τέλειωσε... ο χορός τέλειωσε... το χθες τέλειωσε... άφησέ τα να μερώσουν, γιατί η θάλασσα δεν τελειώνει και η ζωή συνεχίζεται...
Καληνύχτα
Πόπη
.....