Φωνάζεις... πληγώνω τις χορδές σου και βραχνιάζει η φωνή σου...
Βλέπεις....Φωνάζεις... υάρχει τόσος θόρυβος γύρω σου κεντημένος με ψέμα.. παράπονο στάζει στης ψυχής σου τα βάθη για όσα σε πονάνε...
Ούτε ν' αναπνεύσεις δεν μπορείς πια... ακόμα και η ανάσα σου σε γδέρνει και σε πνίγει...
Ομίχλη παντού, σαν να γίνονται όλα κουβαλητές βρώμικων αναθυμιάσεων από μυαλά διεστραμμένα.. κι οι εικόνες γίνονται ξυράφια που κόβουν και ματώνει το κορμί στο άσπρο και στις αποχρώσεις του μπλε αυτής της γης...
Μα εσύ, σέρνοντας τα βήματά σου κι ας τρέμουν τα πόδια σου.. αντιστέκονται οι μυς σου, παλεύει η ψυχή σου κι αρνιέται ο νους σου να δεχθεί..
Μαζεύεις τις εικόνες σου, μια αγκαλιά τις κάνεις και κατεβαίνεις στην ακτή... κι εκεί αφήνεις την κραυγή σου ν' απλωθεί και να σχίσει γη και ουρανό...
Καλημέρα
Πόπη
...