Όλα τόσο ψεύτικα γύρω μας... τίποτε δεν μοιάζει με αληθινό... όλα αλλοιωμένα σαν σε καμβά με ανακατεμένα χρώματα...
Κλείνεις τα μάτια κι οι σκέψεις σκορπίζονται σε ανούσια κι ασήμαντα πράγματα...
Κοιτάζεις τους ανθρώπους γύρω σου και σου μοιάζουν με οφθαλμαπάτη.. εφήμερες παρουσίες...κι εσύ αόρατος ανάμεσά τους.. κι ο κόσμος σου μέσα στον κόσμο τους σαν άνεμος που περνά μέσα από τα φύλλα των δέντρων και τα κάνει να χορεύουν...
Κι εσύ, μοναχικός ταξειδιώτης με μάτια βουρκωμένα για το εφήμερο... για την οφθαλμαπάτη... και μέσα σου δυναμώνει η αίσθηση της μοναχικότητάς σου.. και μένουν μόνο τα δάκρυα για να ξεπλύνουν τα σημάδια στο ταξείδι της μοναξιάς σου... και τα βήματά σου σε φέρνουν όλο και πιο μακριά από τούτη την ψεύτικη γη...
Επιλέγεις την σιωπή κι αποτραβιέσαι από το ορατό...
Πόσο να πονέσεις για κατευθύνσεις που δεν αλλάζουν;
Πόσο να πονέσεις για ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν;
Πόσο να πονέσεις για όσα δεν μπόρεσε να δείξει η καρδιά;
Πόπη
...