Ταξίδεψες στα πέρατα του κόσμου, άνθρωπε.... έφτασες ως το φεγγάρι και με το νου σου το σύμπαν όλο εξερεύνησες...
Άνθρωπε εσύ... το τελειότερο του Θεού δημιούργημα...
Κι όμως, κάπου άφησες την καρδιά σου... κάπου την ξέχασες και μισή ήταν η διαδρομή που έκανες... κι ανολοκλήρωτη η πορεία σου...
Έβλεπες, μα δεν ένοιωθες... άκουγες μα δεν ζούσες... και χάθηκες μες στο λαβύρινθο του νου... γιατί μ' αυτόν ανέβαινες ψηλά.. κι όσο πιο ψηλά ανέβαινες, τόσο βαθύτερη γινόταν η πληγή της καρδιάς σου... κι όσο μεγάλωνε το χάσμα, τόσο αποχωριζόταν η καρδιά από σένα κι ο πόνος αβάσταχτος γινόταν..
Μόνο αν θυμηθείς πως η ψυχή σου ενώνει, μόνο αν της επιτρέψεις να γίνει γιατρός στους διαχωρισμούς του μυαλού σου.. μέχρι η αγάπη να εγκατασταθεί μέσα σου.. τότε θ' αρχίσεις να ζεις...
Μέχρι να δεις τα λάθη που έκανες ζώντας μια ζωή με κλειστή την καρδιά σου, αν καταλάβεις πως δεν υπάρχει ζωή σε μια κλειστή καρδιά, παρά μόνο δυστυχία, φόβος, άγνοια, δάκρυα και πόνος.. μέχρι να αφεθείς να ταξειδέψεις μαζί με μια άλλη ψυχή στο χρόνο και στο άπειρο, αφήνοντας την ψυχή σου να γνωρίσει κι άλλους κόσμους και σ' αυτούς να δονήται και να πάλλεται, τότε θα γνωρίσεις τη ζωή κι όλα αυτά που βιώνεις... τότε θα καταλάβεις γιατί ζεις, γιατί υπάρχεις...
Γιατί τότε μόνο θα καταλάβεις, πως μόνο όταν ενώνεται η καρδιά με τον νου, συντελείται το θαύμα... αυτό που λέμε... ΑΓΑΠΗ!
Καληνύχτα
Πόπη
...